"Μαραθώνιος...2010 μ.Χ"


Σήμερα,τελευταία του Οκτώβρη είχα την χαρά να παρεβρίσκομαι στον Κλασσικό Μαραθώνιο Αθηνών.28ος αν δεν με απατά η μνήμη μου!Ήλιος, πολλά πολλά χρώματα και αυτός ο ενθουσιασμός που προκαλείται όταν συναθροίζεται πολύς κόσμος.

Και τί το ιδιαίτερο φέτος; Φέτος κλείσανε 2500 χρόνια από τον πρώτο Μαραθώνιο.Όπου ο Φειδιππίδης (μάλλον) το 490 π.Χ. κατόρθωσε με την πανοπλία του να τρέξει την απόσταση Αθήνας Μαραθώνα για να μεταδώσει το μήνυμα της νίκης στη Μάχη του Μαραθώνα. Έτρεξε 42.195 μέτρα.(χρώσταω σινεμά...γκρρρρ) Και εγέννετο Μαραθώνιος! Αξιοσημείωτο είναι οτι ο Ηρόδοτος αναφέρει τον Φειδιππίδη και ως τον δρομέα που έτρεξε απο την Αθήνα στη Σπάρτη μέσα σε δύο μέρες για να ζητήσει βοήθεια για την Μάχη του Μαραθώνα.290 χλμ - 2 μέρες.Το Σπάρταθλο γεννήθηκε από αυτό το κατόρθωμα...

Όπως και να 'χει η ιστορία, στις μέρες μας χιλιάδες άνθρωποι (22.000 συμμετοχές φέτος!), άνδρες, γυναίκες, μαύροι, λευκοί, κίτρινοι, από κάθε χώρα. Μεταλλάδες, ροκάδες, χίπιδες, κλόουν, πορωμένοι με πανοπλία, ζευγάρια, μανιακοί πατεράδες με το καροτσάκι τους,παλιόφιλοι. Όλοι τρέξανε. Μια τεράστια γιορτή. Μια γιορτή αγάπης και αθλητισμού. Καλής θέλησης. Παρά τα 70 ευρά συμμετοχής. Ένα πάρτυ! Όλοι τρέχαν σαν μια παρέα. Η νίκη είναι ασήμαντη. Αυτό που μετράει είναι να τερματίσεις. Να τελειώσεις. Σε μιά κοινωνία σαν την σημερινή που το ζητούμενο γίνεται ολοένα και περισσότερο η εύρεση του κατάλληλου κεφαλιού να πατήσεις για να ανέβεις, σήμερα ξεχάστηκαν όλα. Όλη η Αθήνα μαζεύτικε να δει. Ξεχάσανε τον καθημερινό τους Μαραθώνιο. Χωρίς τέλος. Όλοι ήρθαν να δουν τα καταιδρωμένα παλικάρια,γερόντια,κοπελιές και κυράτσες(που κάθε άλλο παρά κυράτσες ήταν)να τελειώνουν τον Μαραθώνιο. Από τα πρόσωπά τους έβλεπες ο καθένας τι άνθρωπος ήταν.Ο πνιγμένος στη δουλειά λογιστάκος,ο εργάτης ο καταχρεωμένος. Τα κουρασμένα σώματα δεν μπορούσαν να κρύψουν την αλήθεια του καθενός. Αλλά μετά όταν άκουγαν το χειροκρότημα της τελευταίας στροφής,σκάγανε όλοι το λαμπρότερο τους χαμόγελο. Γιατί τα άγχη δεν είχαν σημασία πια.Είχαν τελειώσει το μαραθώνιο! Είχαν κατορθώσει να κάνουν κάτι που θα άφινε το δικό τους στίγμα στην ιστορία. Αν όχι του κόσμου, την δική τους.Της ζωής τους...Ήταν κατι παραπάνω από ικανοποιημένοι...

Τί χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Κατά τη γνώμη μου απλά πράγματα. Πράγματα που βοηθούν τις μαύρες σκέψεις του σύγχρονου ανθρώπου να ξεγλιστρούν. Να δίνουν τη θέση τους σε κάτι ευχάριστο.Κάτι διαφορετικό. Κάθε μικρή αλλαγή σου δίνει απαράμιλλη δύναμη να αντέξεις την αποπνικτική κάθε τόσο ρουτίνα. Χρειάζεται στόχους, εκτός απο ευκαιρίες να ξεφεύγει.Βραχυπρόθεσμους στόχους. Είναι πιο εύκολο να τρέχεις το μαραθώνιο σου σε κομμάτια. Έχεις ένα ισχυρότερο κίνητρο να προχωρήσεις με μεγαλύτερο κέφι. Να φτάσεις στο τέρμα. Να γευτείς την ευτυχία. Τα κατάφερες...!Και ξανατρέχεις αύριο. Είναι ίσως πιο έυκολο να τρέχεις μικρές αποστάσεις κάθε μέρα παρά μια τεράστια διαδρομή όλη σου τη ζωή. Ίσως δεν φτάσεις ποτέ εκεί!
Άνθρωπε, με το πόδι του αθλητή,την καρδιά του παιδιού και τα μάτια της Θάλασσας τα καθαρά είναι σαν να πετάς...Σήμερα ήσουν ελεύθερος!


Μέλπω ευχαριστώ για τις φώτο...Ό,τι έψαχνα!
Talk - Coldplay

Απότιση Τιμής

Καλημέρα! Είναι η πρώτη φορά που αποφασίζω να γράψω για το ιστολόγιο της καλής μου φίλης Μέλπως, για το οποίο τρέφω μεγάλο θαυμασμό. Καμιά φορά μου έρχεται, έτσι, η όρεξη να εξωτερικεύσω κάποιες από τις σκέψεις μου, σκέφτομαι πως θέλω να τις πω σε κάποιον και να μην τις κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου. Δεν είναι πολύ βαθυστόχαστες, είναι απλά η γνώμη μου για πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Μην ανησυχείτε, δε συμβαίνει πολύ συχνά. Αυτή τη φορά πάντως το φτωχό , αυτό, ιστολόγιο δεν τη γλίτωσε. Το πήρα απόφαση . Θα μιλήσω.


Απότιση Τιμής

Ήρθε λοιπόν και φέτος η 28η Οκτωβρίου και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για τους μαθητές ανά όλη την Ελλάδα: 2 μέρες χωρίς μάθημα, όπου χαλαρώνουμε, βγαίνουμε με τους φίλους μας, περνάμε και μια βόλτα από την καθιερωμένη και στείρα επανάληψη της τυπικής σχολικής γιορτής όπου «τιμούμε» τους πεσόντες αγωνιστές του ’40… και φυσικά την πατροπαράδοτη σχολική παρέλαση.

Ας μου εξηγήσει κάποιος κάτι: γιατί οι μαθητές της Ελλάδας τιμούν τους ήρωες αυτής της χώρας με παρελάσεις; Δε θα πω το κλισέ «αυτό δε γίνεται σε καμία ευρωπαϊκή χώρα» γιατί, κατά τη γνώμη μου δεν κάνει καμία διαφορά. Κι εμείς ευρωπαϊκή χώρα είμαστε. Απλά οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι απότιση τιμής. Συμβολίζουν κάτι. Ξεκίνησαν από φασιστικά, ναζιστικά, μιλιταριστικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα με σκοπό να δείξουν την ομοιογένεια και τη στρατιωτική πειθαρχία της νεολαίας. Ο Χίτλερ ήταν από τους πρώτους (αν όχι ο πρώτος, δε θυμάμαι καλά) που θέσπισαν τις μαθητικές παρελάσεις. Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, ξεκίνησαν από τη δικτατορία του Μεταξά.

Δε διαφωνώ με την ιδέα της παρέλασης γενικά. Στο στρατό είναι καλή. Ο στρατός μιας χώρας πρέπει να διακατέχεται από πειθαρχία και αυστηρότητα. Δεκτόν. Οι μαθητές όμως; Οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, αγωνίστηκαν για τα ιδανικά της δημοκρατίας και της ελεύθερης βούλησης κι εμείς τους τιμούμε με μια επίδειξη στρατιωτικού τρόπου οργάνωσης και σκέψης! Δείχνουμε πως μας αρέσει ο μιλιταρισμός, ενάντια στον οποίο αυτοί σκοτώθηκαν! Η παρέλαση αντικατοπτρίζει ένα στρατοκρατικό ιδεώδες. Αυτό θέλει η σύγχρονη Ελλάδα για τα παιδιά της;

«Δε σε υποχρεώνουμε να συμμετάσχεις, επιλογή σου είναι. Αν δε θέλεις να τιμήσεις τους προγόνους σου, δικαίωμά σου». Δεν είπα πως μας υποχρεώνει κανείς. Απλά αμφιβάλλω αν αυτό θεωρείται τιμή. Κατά τη γνώμη μου, πολύ περισσότερο νόημα θα είχε αν πηγαίναμε όλο το σχολείο ομαδικά σε μια πορεία για να καταθέσουμε στεφάνια στη μνήμη τους, παρά να κάνουμε μία παρέλαση, η οποία ούτως η άλλως τα τελευταία χρόνια έχει υποβαθμιστεί σε μία αφορμή για να χάνουν οι μαθητές ώρες μαθήματος. Αλλά είναι η παράδοση, βλέπεις. Του βγάζεις του Έλληνα κάτι από το κεφάλι έτσι εύκολα; Δεν μπορείς.

Επιλέγουμε να «τιμούμε» τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν για να ζούμε εμείς ελεύθεροι, με ένα σύμβολο αντίθετο με όλα αυτά για τα οποία εκείνοι αγωνίστηκαν. Μόνο και μόνο για να χαρεί η γιαγιά και ο παππούς που θα δουν το εγγονάκι τους να παρελαύνει.

Capricorn ή ξαφνικός θάνατος στην πλημμύρα



Κάθεσαι σε ένα άδειο κρεβάτι μόνος σου.Χτυπιέσαι.Θέλεις να βγείς έξω,να χαθείς.Να πάρεις ενα τρυπάνι και μια τρύπα στο κεφάλι σου να ανοίξεις.Να μην υπάρχει σήμερα.Να μην υπάρχει αύριο.Why? Why don't you tell me what you really want?Αλλά ποιός ξέρει τι θέλει πραγματικά; Εγώ πάντως θέλω να σβήσω...έτσι απλά να χαθώ όπως λέει το κομμάτι...κ ας μην μ αρέσε.Είναι στιγμές που νοιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι.Πάντα κάτι σε κρατάει πριν πέσεις στην άβυσσο.Είναι φορές όμως που δεν έχεις από πουθενά να κρατηθείς μέχρι να ξαναπατήσεις στα πόδια σου.Είσαι μόνος σου.Why? Γιατί έχεις βυθιστεί τόσο πολύ στη ρουτίνα που αφήνεις τον κόσμο να κυλάει και να καταστρέφεται γύρω σου.Δεν το συνειδητοποιέις,όταν είναι πολύ αργά.Και τότε αποφασίζεις ότι είναι αργά το βράδυ.Αύριο πρωί εύχεσαι να το θυμάσαι.Αλλά αύριο το πρωί έχεις να διαβάσεις πάλι.Κοιτάζοντας μες τον καθρεύτη βλέπεις ένα πρόσωπο γνωστό αλλά δεν είσαι πια εσύ.Πρέπει να ξαναβρείς τον εαυτό σου γαμώτο.Πρεπει να ράψεις τις γρατζουνιές σου.Μην χύσεις άλλο αίμα.Το τριαντάφυλλο η καρδιά σου ασπρίζει.Πεθαίνει...Εσύ θα σε βγάλεις απο κει.Πλέον όλα ένα τηλέφωνο είναι.Ένα κουμπί μπορεί να σε βγάλει από την κινούμενη άμμο.Η ζωή σου να μην σταματήσει εκεί που θέλουν.Να πάνε να γαμηθούνε όλοι τους.
Αρχίζεις να βλέπεις θολα;Βάλε γυαλιά.Το να περπατάς στη θολούρα ίσως σε σκοτώσει.Οι δρόμοι είναι γεμάτοι ανοιχτούς υπονόμους που έχουν στηθεί εκεί από τους ίδιους που σου θολώνουν το μάτι.Αλλά και απο σένα.Μην πέσεις μεσα εκεί...Άναψε τη φωτιά ξανά.Ξύλα σε 2 ώρες στα φέρνουν όπως λέει κ ο αιώνιος φίλος...15 λεπτά σου πάιρνει να βάλεις την φωτιά.Μην περιμένεις όταν μάθεις οτι έσβησε...
Όλα κινούνται σε επαναλαμβανόμενες ακόλουθίες.Αν όχι όλα, τα περισσότερα.Αλλά τίποτα δεν γίνεται μόνο του...

Και μια μέρα ίσως η φώτια να είναι ζεστή και φωτεινή ξανά.Ίσως με ένα γέλιο της ξανα όλα να περάσουν.Ένα φιλή της την καρδιά σου ξανά να γεμίσει.Ίσως με μια νότα τα πάντα να σβήσεις.Μια κραυγή ξανά να σε εκφράσει.Μια πλάκα της παρέας να σε στείλει πάλι αλλού.Το αποκούμπι να είναι πάλι όλη σου η ζωή.Όχι μόνο αισχρά μπλέ μικρά νούμερα.Όχι μόνο μεγάλες σημαντικές λέξεις σε κιτρινισμένο χαρτί...Δεν θα πεθάνουμε ποτέ μωρή κουφάλα νεκροθάφτη!We won't be dragged down by the stone!

Υ.Γ: κατα παράδοση του μπλογκ τελευταία...αυτά ήταν αποτέλεσμα μιας θεόσταλτης συνειδητοποίησης στις 1 το βράδυ...Αφού είχες φτάσει στον πάτο...Και είχες σκάψει...Πολύ.Ποιόι από όσους τύχει να διαβάσουν αυτό το κωλοπειπερ που έγραψα με καταλαβαίνουν;...;!

Capricorn - Raining Pleasure αφιερωμένο...
Dogs - Pink Floyd
IIIIIIII had become...Comfortably Numb.....τα καλύτερα νοήματα τα έχουν τα καλύτερα κομμάτια τις καλύτερες στιγμές.Και έρχονται μόνα τους!

Kείμενο Γιάννη Κουβαρά ...

Ανατριχιαστικό, απαγγελία από την Λ.Καννέλη στον CITY FM στις 25 Μαΐου 2009. Μία ηλιαχτίδα φωτός στο σκοτάδι αυτός ο άνθρωπος.


http://www.karios.gr/blog/audio/2009.05.25_en_touto_city_koubaras_giannis.mp3

Μεταφέρω από την Καθημερινή (16/5/09):

Από την εκπαίδευση στην Παιδεία…

Μια διαφορετική επιστολή στους τελειόφοιτους του 2ου Λυκείου Βριλησίων από τον καθηγητή τους, Γ. ΚουβαράΤου Τακη Kαμπυλη

Πέρυσι τέτοια εποχή οι τελειόφοιτοι του 2ου Λυκείου Βριλησσίων βρήκαν στα θρανία τους μία επιστολή. Hταν από τον φιλόλογό τους (και σεβαστό δάσκαλο) Γιάννη Κουβαρά. Αυτοί μπροστά σε μια μεγάλη αρχή, ο Γ. Κουβαράς κοντά στη συνταξιοδότηση. Γιατί την έστειλε στους μαθητές του;

Διότι «η ευτυχία δεν ανεβαίνει στα ρετιρέ επειδή λαχανιάζει. Αλλά το 2ο Λύκειο Βριλησσίων είναι ρετιρέ και πάσης Ελλάδος. Σύμφωνα με τα στατιστικά πλασάρεται στη 10άδα ανάμεσα στα 3 χιλιάδες λύκεια όλης της χώρας. Και βέβαια προτιμώ ένα σχολείο που βγάζει ευτυχισμένους οδοκαθαριστές από ένα που βγάζει νευρωτικούς επιστήμονες, σήμερα που έχουμε έλλειμμα ευτυχίας και πλεόνασμα επιστημόνων (…) Το 2ο Βριλησσίων είναι ευτυχισμένο γιατί πολλές φορές τελειώνατε το μάθημα και δεν φεύγατε (από τον συνήθη τόπο του εγκλήματος) μένατε στον χώρο του σχολείου, συζητούσατε, περιμένατε τους φίλους σας από άλλα τμήματα, νιώθατε δικό σας τον χώρο. Αυτό το γεγονός με συγκινεί, το εκλαμβάνω ως βαρόμετρο υγείας κι ευτυχίας, ως άμυνα συλλογικότητας που τόσο τη χρειαζόμαστε (επικοινωνώ άρα υπάρχω…)».

«Το καλύτερο σχολείο»

Ο καθηγητής εξηγεί στα «παιδιά» του στη συνέχεια της επιστολής του πως «το καλλίτερο σχολείο δεν είναι εκείνο που έχει τις περισσότερες επιτυχίες (οι στατιστικές είναι σαν τα μαγιώ, δείχνουν πολλά αλλά κρύβουν τα ουσιωδέστερα). Το καλλίτερο σχολείο είναι εκείνο που οι μαθητές του το μισούν λιγότερο. Σ’ αυτό ήθελα να με κρίνετε».

Η επιστολή είναι από έναν μεγάλο φιλόλογο. Και ισορροπεί ανάμεσα σε στίχους, συμβουλές, σκέψεις και παιχνίδια λόγου. Είναι μια άλλη γλώσσα, με άλλες προτεραιότητες για έφηβους γεμάτους άγχος και χωρίς χρόνο. Κι ο Γ. Κουβαράς το ξέρει αυτό: «Σπαταλήστε τη μισή νιότη σας σε ουτοπίες. Την υπόλοιπη στα έργα της θάλασσας, στα έργα της αγάπης. Ανοίξτε πανιά στο Αδύνατο. Για να φτάσετε στο δυνατό. Αριστοκράτες στην τέχνη, στους τρόπους. Δημοκράτες στη ζωή. Ή αλλιώς μάγκες στα αλώνια, κύριοι στα σαλόνια. Το επαναλαμβάνω. Κανείς δεν ψήλωσε κονταίνοντας τους άλλους. Μόνο ασκήσεις σε μονόζυγο δίνουν πόντους “για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και θα δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”. Σεφερικά και σταθερά Ψηλά τις καρδιές (…)».

«Σπαταλήστε χρόνο, αλλιώς πώς θ’ ανακαλύψετε τη ζωή; Η ζωή είναι ωραία αλλά τα ’χει φτιάξει με άλλον. Επιμένετε και θα σας ενδώσει και δώσει. Αλλά επιμένετε (“επιμένετε και στον εαυτό σας να σας απαντήσει. Μην του επιτρέπετε υπεκφυγές”). Μην εμπιστεύεστε τα εύκολα. Απογοητεύουν εύκολα. Να είστε αναγεννησιακοί de omnibus dubitandum για όλα να αμφιβάλλετε εκτός από ένα (“γιατί και η αμφιβολία πρέπει κάπου να πατάει”, Wittgenstain), την Αγάπη (η αμφιβολία στην αγάπη είναι αμαρτία)… Να λέτε τα άσχημα μπροστά στους φίλους σας. Τα καλά τους πίσω τους. Αντιγράψτε τα καλά του Μείζονος Ελληνισμού. Διαγράψτε τα άσχημα του Μίζερος Ελληνισμού. Μην κόβετε φλέβες, κόψτε λ.χ. το κάπνισμα. Μη χτυπάτε ενέσεις, εν ανάγκη χτυπήστε το κεφάλι σας στον τοίχο, ίσως πάρει μπροστά. Μην τα βάζετε με το γείτονα. Δεν είναι εχθρός. Ο εχθρός είναι μέσα μας, τα ελαττώματά μας. Αυτά πολεμήστε και περιορίστε. Μην καίτε τα βιβλία στο τέλος της χρονιάς. Μυρίζει καμμένη σάρκα, καμμένα μυαλά από Αουσβιτς μεριά. Κάψτε καλλίτερα προλήψεις, προκαταλήψεις και λοιπά λιπαρά. Τα βιβλία είναι για να φωτίζουν. Φωτιστείτε και αυτοαναναφλεχθείτε οι ίδιοι με βιβλία. “Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ πώς θα γεννούνε τα σκοτάδια φως; (Χικμέτ). Εκεί που καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε ανθρώπους” (Τόμας Μαν το 1933 δηλ. το 1943 ήταν κοντά)».

«Μακρύς ο δρόμος»

Η επιστολή στους μαθητές του 2ου Λυκείου ξεκινάει με Εμπειρίκο: «Πάρε τη λέξη μου Δος μου το χέρι σου» και συνεχίζει με το «Μακρύς ο δρόμος απ’ την ανία της εκπαίδευσης στη μαγία της Παιδείας, στη μαγγανία της. Διανύστε τον όμως. Εν ανάγκη με τα γόνατα, και ματωμένα. Αξίζει! (…) Μην περιορίζετε την πραγματικότητα στα 21cm της TV (έγχρωμη TV, ασπρόμαυρη ζωή), όταν η πραγματικότητα είναι απεριόριστη και κυρίως υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσες μπορείς να φανταστείς. Φτιάξε τη δική σου, ομορφότερη από όλες τις άλλες. Είπαν την TV μηχανισμό αχρήστευσης του ανθρωπίνου βλέμματος. Μην αχρηστεύετε το πολυτιμότερο. Αναγνώστε πρόσωπα, το πιο συναρπαστικό και ωραίο ανάγνωσμα που υπάρχει.(…) Ο μόνος ιερός τόπος που υπάρχει, μάλλον ο πιο ιερός, είναι το ανθρώπινο πρόσωπο. Γι’ αυτό στην Κόλαση οι άνθρωποι είναι δεμένοι πιστάγκωνα πλάτη με πλάτη. Υπάρχει κόλαση/τιμωρία μεγαλύτερη από τη στέρηση του βλέμματος του άλλου;»

Και η επιστολή στους μαθητές καταλήγει: «Η ζωή είναι μιγαδική και μαγική. Εμπεριέχει και τη φαντασία. Οξυγονώστε την συχνότερα. Εκανα για σας λιγότερα από όσα ήθελα και περισσότερα από όσα μπορούσα. Ο αη-Αλύπιος ας σας έχει όλους καλά».

Προοπτική

Υπάρχουν και αυτοί οι καθηγητές -υπάρχουν κι αυτοί οι τυχεροί μαθητές -υπάρχει κι αυτή η αντίληψη που δικαιώνει το δημόσιο σχολείο, υπάρχει κι αυτή η προοπτική για τους νέους. Και περισσότερο απ’ όλα υπάρχει το φρένο στον μονόδρομο των εισαγωγικών εξετάσεων ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία. (Είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη αλλά για την οικονομία και την παραοικονομία).

Captain-my Captain, μία ακόμη φορά που έδειξες πως η ποίηση είναι στην πραγματικότητα παρά στη φαντασία… Τυχεροί οι μαθητές σου. Τους αφαίρεσες την ημερομηνία λήξης.



Y.Γ. Ο εν λόγω συγγραφέας του κειμένου-Γιάννης Κουβαράς- είναι και διευθυντής του σχολείου μου... Και είμαι πολύ χαρούμενη και ευγνώμων γι αυτό...
 Kαι η παραπομπή είναι από τον ιστόποπο...  http://www.karios.gr/blog/

Dedicated...

Μια κόκκινη κλωστή ...

... Μια κόκκινη κλωστή
   τύληξα στα δάχτυλα μου
    το κουβάρι της ξετυλίγω
     το κουβάρι της ζωής
.. την κόκκινη κλωστή
τυλίγω στα δάχτυλά μου
κάθε φορά και λίγο παραπάνω ...
κάθε μπέρδεμά της και μια ανάσα ...
κάθε κόμπος και ένα δάκρυ , μια ψυχή
... μια κόκκινη κλωστή
    θα ράψω στα δάχτυλά μου ..  να την προσκολλήσω  με το συναίσθημα, μ' ενα βλέμμα στην σιωπή..


Μια κόκκινη κλωστή με μάγεψε.
       μου πήρε την ψυχή
Την κόκκινη κλωστή    τη μούσκεψα με αίμα ..
 Την εικόνα, ο ήχος σαν καρφίτσα στη σιγή   . .
Την κόκκινη κλωστή έραψα πάλι πάνω μου  . . .
  Για να φύγει ... μόνο του το ράμμα απ' την πληγή  ....


Υ.Γ1. (συγραφέα)... Γιατί σου το έστειλα αυτο? - ιδέα δεν έχω... Μια ασυναίσθητη προσπάθεια να βγάλω έξω το είναι μου , μια ανεξήγητη επιθυμία να αποτυπώσω τη σκέψη μου, να αποτυπώσω ένα εύθραυστο συναίσθημα, το συναίσθημα που δίνει μια ιδιαίτερη γλύκα στη ρουτίνα, ένα ξεχωριστό χαμόγελο στα χείλη, μια δροσερή λάμψη στο βλέμμα... Μια δική μου ευάλωτη στιγμή , η στιγμή όπου αυτό το μικρό ξεχωριστό ο,τιδήποτε θα σε κάνει να νιώσεις την ασφάλεια που νοσταλγούσες να νιώσεις πως τα δύσκολα πέρασαν ή ότι κατάφερες να πετύχεις έναν στόχο ή να επιβιώσεις... Κάτι.. κατι... .

Υ.Γ2. (δικό μου)  ...Το όμορφο ποιηματάκι και το παραπάνω υ.γ. αποτελούν μια απόλυτα επιτυχημένη πρώτη προσπάθεια της καλής μου φίλης Ειρήνης για εξωτερίκευση του  "είναι" της στην μπλογκόσφαιρα.. Βρίσκω αυτό το ποιηματάκι υπέροχο και την θαυμάζω... Αν συμφωνείτε μαζί μου περάστε μια βόλτα απο το http://comalies-jasmin.blogspot.com/ ... Σύντομα με καινούργιες δημιουργίες!

Live Love Laugh ... SEE the light behind the clouds....

Γεια χαρά σε όλους! Έχω πολύ καιρό να γράψω σε αυτό το υπέροχο ιστολόγιο αλλα νομίζω ότι συνεργάτες μου φρόντισαν για αυτό! Και τους ευχαριστώ πολύ!

Υπό φυσιολογικές λοιπόν συνθήκες ακεφιάς, γκρίνιας και διάθεσης καυτηριασμού των κακών κειμένων της κοινωνίας , του σχολείου , της τηλεοράσης κτλπ, σήμερα όπως συνήθως άλλωστε θα σας τα πρηζα με κάποιο εξοργιστικο θέμα της επικαρότητας... ωστόσο, επειδή όλα γενικώς σε αυτήν την χώρα αλλα και παραέξω πάνε από το κακό στο χειρότερο... αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια να μας φτιάξω το κέφι!

 Επειδή λοιπόν μας κοροιδεύουν όλοι, οι κυβερνήσεις, τα ΔΝΤ, τα μνημόνια, επειδή δεν έχει κανείς μας λεφτά, επειδή η εκπαίδευση , η υγεία, τα υπουργεία , οι δήμοι καταρρέουν και διαλύονται, επειδή η ανεργία και η διαφθορά κυριαρχούν, επειδή ζούμε σε μια παρακμάζουσα κοινωνία, επειδή πια έχουμε χάσει την ικανότητα να σκεφτόμαστε , να βιώνουμε την χαρά και την αγάπη, επειδη είμαστε εκπαιδευμένοι σκλάβοι του συστήματος , επειδή ακόμη και τα παιδιά δεν χαμογελάνε τόσο πια αλλά ζουν στο άγχος και στην πίεση .....Δεν θα παραιτηθούμε!
 ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΙ..... !

Θα πούμε πρώτα να έχουμε την υγεία μας και την καλή μας διάθεση και μετά την δουλειά, το διάβασμα, τις υποχρεώσεις .... Θα σκεφτούμε πόσα αγαθά απολαμβάνουμε εμείς που άλλοι δεν τα έχουν και ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν.... Θα σκεφτούμε τα χειρότερα και πόσο τυχεροί είμαστε εμείς! Πόσους ανθρώπουν έχουμε μας σκέφτονται και μας αγαπούν... Θα τρέξουμε να αγκαλιάζουμε κάποιον και αμέσως θα νιώσουμε καλύτερα... Θα ακούσουμε το αγαπημένο μας τραγούδι .. Ή θα δούμε την αγαπημένη μας ταινία... Θα πεταχτούμε μέχρι την πιο κοντινή μας ακρογιαλιά, θα δούμε την μέρα να ξημερώνει η να σβήνει....Θα γευτούμε την αγαπημένη μας σοκολάτα η τα χείλη του αγαπημένου μας .... Θα πατησουμε το off στην τηλεόραση και τον υπολογιστή και θα ζήσουμε την πραγματική ζωή... Θα κάνουμε μια βόλτα στο κοντικό παρκάκι και θα συναντήσουμε φίλους...  Και θα χαμογέλασουμε άφοβα...! Σας πληροφορώ δεν κάνει τίποτα... ειναι τζάμπα!

Όπως και τα υπόλοιπα συμαντικά και όμορφα πράματα στην ζωής μας που δεν χρειάζονται χρήματα.... Και αν δεν μπορείτε να σκεφτείτε μερικά ικανοποιητικά τότε νομίζω ότι το http://www.tzaba.gr/  μπορεί να σας βοηθήσει!

Και αφού συνειδητοποιήσετε πόσο μικρή είναι η ζωή για να μας παίρνει από κάτω και αφού αρχίζετε να χαμογελάτε έτσι χωρίς λόγο... τότε θα είστε σε καλό δρόμο... και τοτε θα θελήσετε να φτιάξετε το κέφι των γύρω σας και να βοηθήσετε ουσιαστικά αυτούς που δεν μπορούν να χαμογελάσουν τόσο μεταφορικά όσο και ... κυριολεκτικα... Και θα νιώσετε τέλεια! Γιατί η ζωή μας είναι οι άλλοι ανθρωποι αν το καλοσκεφτειτε....  Και γιατί η ευτυχία όταν διαιρείται ...πολλαπλασιάζεται!


Και έχετε πληγωθει ή έχετε πληγώσει, έχετε απογοητευτεί ή έχετε απογοητεύσει μην απελπίζεστε... Κάντε κάτι γι αυτό! Γιατί τα λάθη και οι δυσκολίες είναι για τους ανθρώπους.... Και είναι αποδεκτά.... Αρκεί να τα αποδεχόμαστε και να χουμε διάθεση να τα αλλάξουμε... και κλείνοντας σε αυτούς τους θλιμένους και θλιβερούς καιρούς....ειναι ανάγκη να θυμόστε ότι  δεν υπάρχει δρόμος για την ευτυχία αλλά ότι η ευτυχία είναι ο δρόμος... και  ότι το να είσαι χαρούμενος δεν σημαίνει ότι όλα είναι τέλεια απλά ότι αποφάσισες να κοιτάς πέρα από τις ατέλειες....

Ερωτικό...Σε απόχρωση του μαύρου



Έρωτα μαύρη άφηνεις την καρδιά μου
Από τα σύννεφα στο τίποτα με ρίχνεις
Και όταν σηκώνομαι φτερά δεν έχω πια
Μου τα έκοψες και πονάω... πόσο πονάω...
πόσο θέλω να ξαναπετάξω...
στο ίδιο σύννεφο μου...

Δευτέρα Λυκείου Δευτέρα Βράδυ...



Μόνους μας αφήσαν όλοι
Να ψοφάμε κάθε μέρα
και πάλι το πρωί να ξυπνάμε
να ξυπνάμε μέχρι να ξαναπέσουμε το βράδυ
ένα βιβλίο ένα στιλό η ζωή μας για 2 χρόνια λένε
τι θα έχει μείνει όμως τότε;
Τι να μείνει από την φαντασία του παιδιού
μελάνι σκεπάζει τον άγραφο χάρτη μας...Tabula raza...
αλλά θα ζήσουμε...
μια μέρα το όνειρο θα τελειώσει
μόνο η στάχτη μας θα έχει μείνει ακόμα στο τασάκι...
με χρώμα a whiter shade of pale...όπως λέει το τραγούδι...
Βιβλίο μην με καταπιείς...
ενα ματι,ενα αυτί τη μουσική να ακούω,λιγο μυαλό και μισή καρδιά
ασε μου τα αυτα...και θα ξαναζήσω...

και η μεγάλη μηχανή ξεκίνησε να τρώει το παιδάκι.......Μα το παιδάκι πάλεψε...

Procol Harum- Whiter Shade of Pale