Έψαχνα να βρω εσένα
που θα με άφηνες να αναπνεύσω στην
πλαστή σου αγκαλιά και
αγκάλιασα μαζί σου τους πόθους μου.
Έψαχνα εκείνους
που θα μοιραζόνταν την έξαψή μου
και μοίρασα τις ελπίδες μου
στωικά σε κάθε έναν από αυτούς.
Βρήκα την αγκαλιά που
δεν μπόρεσε να σε κρατήσει
και εκείνη που ποτέ
δεν θα άνοιγε για μένα.
Άνοιξε όμως εκείνο το παράθυρο σου,
φύσηξε αέρας και έσπειρε τις ελπίδες μου.
Έμοιαζαν καλά θαμμένες.
Μπορεί και να μην ήταν.
Τώρα ξεθάβω το ευχαριστώ που οφείλω
σε κάθε άθροισμα χεριών που στάθηκε εκεί
για να με κάνει να ποντάρω στο απραγματοποίητο
και σε ό,τι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου