Excuse me.

 

I apologize.

I  wanted to say I love you.

I just said thank you.

Escape.

Κι αν δεν ξέρω αν θέλω, πώς μπορώ?
Δεν θέλω να αρκεστώ στο απλό και το εύκολο.
Τα εύκολα απογοητεύουν εύκολα. 

Δεν ξέρω αν αξίζει κάτι παραπάνω.
Δεν ξέρω αν θέλω να δώσω βαθος.

Δεν θέλω να ξεχάσω. Μα πώς γίνεται?
Ήδη νιώθω τις αναμνήσεις μου θολές και ασαφείς.

Και γιατί να χρειάζομαι τις αναμνήσεις?

Θέλω να θύμάμαι τα πάντα.

Πώς ήμουν, πώς έγινα, πώς ενιωθα.

Το καλό με το παρελθόν είναι ότι είναι εκεί.

Είναι όμως?

Το μέλλον με φοβίζει.

Να ξεφύγω? Να αλλάξω?

Ή απλά να ζήσω την ζωή μου?

Να μην ξεχασω . Τίποτα.
Να μην ξεχασω να ζήσω.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός

χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με την ένθερμη υπομονή μπορούμε να κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.




* Pablo Neruda

Όταν...

Μην μπορώντας να βρω την δική μου αλήθεια..

Να καταλαβω αν κάτι, οτιδήποτε αξίζει....

Να βάλω σε μια τάξη τα θέλω, τη ζωή μου...

Περιμένω κάτι να ρθει να μ αλλάξει..

Αναμένω μια λυτρωτική σπρωξιά...

Αλλά. 

Ξέχασα.

Οι αλλαγές συμβαίνουν..

Από μέσα προς τα έξω.

                              ..Όταν έρθει η ώρα πες μου
                                πες μου ποια θα ναι η αλήθεια σου
                            για να ντυθώ με τα ρούχα της
                               για να μυρίζω τ άρωμά της
                                   για να σε φιλήσω με τα χείλια της
                         κι αφού ξυπνήσω δίπλα σου στο κρεβάτι το πρωί
                                       να σ αποχαιρετήσω με ένα ψέμα σου...




*Όταν ~ Ρεμπώ

Remembering ~ 2,03

... Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
     ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
 Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
      ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
               καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
         ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
     Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

          ..Γλυκός που μπορεί να γίνει ο πόνος..
            Τόσο, που αργά ή γρήγορα χάνει την ταυτότητά του..
         Και γίνεται πικρή ευχαρίστηση.
            Και ο δρόμος των δακρύων, η λύτρωση.

       ..Ευτυχώς, δεν έχουν στερέψει τα δάκρυα.
           ..Ευτυχώς υπάρχει η μουσική.
                   και η αλήθεια
                            και οι άνθρωποι.




*Εκείνοι που μας παίδεψαν~Ντίνος χριστιανόπουλος