Γεια σε όλους σας... Με υγεία δηλαδή -όπως πρόσφατα συνειδητοποίησα-.... Ή μάλλον γεια χαρά ..δηλαδή με υγεία και χαρά... Σήμερα καλωσορίζουμε ακόμη μία εκπληκτική συνεργάτιδα, χρόνια φιλενάδα , μακρινή συγγενής , με καλλιτεχνικές και όχι μόνο ανησυχίες, έξαλλο στυλ και υπέροχα μάτια....Ας απολαύσουμε λοιπόν, κάποιους από τους καίριους ή άκυρους προβληματισμούς της , αυτή τη φορά αναφορικά με την ανθρώπινη ζωή και την αξία της....




Καλημερούδια! Τι κάνετε? Μια χαρά φαντάζομαι, Ιούνιο μήνα... Λοιπόν σήμερα θα έχετε την χαρά να γνωρίσετε ένα ακόμη συνεργάτη , εμένα εννοείται, που αποφάσισα επιτέλους να γράψω άρθρο για το Cenicero... Mετά από παρακλήσεις της (πάντα υπέροχης) Μέλπως και αφού όλος ο κόσμος πλέον έχει γράψει , είπα και εγώ να συνεργαστώ με αυτό το φανταστικό , μοναδικό blog! Kι αφού έχω εξετάσεις κι χρόνο για περίεργες σκέψεις (θα έχετε προσέξει ότι όταν κωλοβαράς το ρίχνεις στη φιλοσοφία) είπα να τις μοιραστώ με εσάς ...

Τις προάλλες λοιπόν , έτσι στο ξεκάρφωτο , μου ήρθε φλασιά το θέμα της ανθρώπινης ζωής , κυρίως της αξίας. Η αφορμή: κάπου άκουσα ότι οι άνθρωποι ψάχνουν πλανήτες με σχετικά ευνοικές συνθήκες για την διατήρηση της ζωής. Ο λόγος?  Μα για να πάμε την αφεντιά μας  σε άλλο πλανήτη , τώρα που όπου να 'ναι θα καταστρέψουμε με τρομερή επιτυχία τον δικό μας, για να μην χαθεί το είδος μας. Κι αναρωτιέμαι είμαστε τόσο πολύτιμοι που θα μας στερηθεί το υπόλοιπο σύμπαν?

Βασικά , πολλά είδη εμφανίστηκαν στη Γη (και μπορεί και αλλού , δεν το ξέρουμε ) και μετά εξαφανίστηκαν , αλλά αυτό δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο την πορεία του σύμπαντος. Άρα, λογικά , ούτε η δική μας εξαφάνιση θα ενοχλήσει κανέναν...

Όμως ο άνθρωπος θεωρεί τη ζωή του "ύψιστο αγαθό" ... Γιατί άραγε? Αφού για τον υπόλοιπο κόσμο δεν σημαίνει τίποτα, ούτε καν για τα άλλα είδη του δικού μας πλανήτη. Αφού , είτε υπάρχουμε, είτε όχι , ο κόσμος δεν επηρεάζεται σχεδόν καθόλου... Εμείς γιατί θεωρούμε τόσο σημαντική τη ζωή μας?

 
Καταρχήν , την αξία ενός πράγματος την καταλαβαίνουμε καλύτερα όταν χάσουμε. Με βάση αυτό, ας δούμε ένα παράδειγμα... Μια λιονταρίνα μητέρα έχει μητρικό ένστικτο , όπως όλα τα ζωά... Ο θάνατος του μωρού της θα την αγγίξει , θα τον συναισθανθεί... ΄Οταν χαθεί ένας άνθρωπος , οι δικοί του άνθρωποι, θα λυπηθούν επίσης. Όμως η ούτε λιονταρίνα θα νοιαστεί για το νεκρό άνθρωπο , ούτε οι άνθρωποι για το λιονταράκι. Συμπέρασμα ,  η ζωή κάθε πλάσματος έχει αξία μόνο για τα υπόλοιπα ίδια πλάσματα...

Άρα καταλήγω στο ότι η ανθρώπινη ζωή από μόνη της είναι ανούσια και μηδαμινής σημασίας. Αποκτά όμως νόημα επειδή ζούμε με συνανθρώπους μας και γι αυτούς είναι σημαντική. Η ζωή μας έχει αξία μόνο στο μυαλό των μυαλό των άλλων ανθρώπων, αλλά αν το δούμε σφαιρικά, δεν έχει.Βέβαια, οι άνθρωποι είναι εγωιστές και τείνουν να γενικεύουν καταστάσεις. Πχ , όταν κάτι τους είναι χρήσιμο , το ονομάζουν χρήσιμο , αν κάτι το βρίσκουν ενοχλητικό, το λένε κακό , αν κάτι είναι σημαντικό για τους ίδιους, το ανακηρύσσουν ζωτικής σημασίας... Άρα θεωρούν ότι η ζωή τους , επειδή έχει αξία για τους ίσιους , έχει για όλα τον κόσμο. Το είδος μας είναι αλαζονικό και έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Η πρόθεσή μας να διαιωνίστούμε σε άλλον πλανήτη είναι κατά την γνώμη μου εγωκεντρική και ανήθικη. Πιστεύουμε ότι επιβάλλεται να διατηρηθούμε πάση θυσία ,λες και θα λείψουμε σε κανέναν. Και στο κάτω κάτω έχουμε αποδείξει μέσα από την Ιστορία ότι είμαστε ένα είδος ικανό για κάθε έιδους φρικαλεότητα και υπερβολή.Αυτά εννοείται πως δεν μας απασχολούν. Καταλήγω, για να μην σας κουράζω ότι ο άνθρωπος είναι υπερβολικά εγωιστής και αλαζόνας, και μάλιστα χωρίς να το αξίζει.

 Ό,τι θεωρεί πολύτιμο ο ίδιος, όπως η ζωή του, το επιβάλλει κι ας μην είναι όντως σημαντικό... Σαν άνθρωπος, βέβαια . κι εγώ πιστεύω ότι η ζωή των συνανθρώπων μου είναι σημαντική, αλλά αυτήν την αποψή δεν την περιορίζουμε σε εμάς, αυτό είναι το λάθος μας. Δεν είμαστε κυρίαρχοι πουθενά κι οι απόψεις μας δεν έχουν νόημα για τους άλλους , και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει η ανθρωπότητα τόσο το καλύτερο.

Αυτά από μένα, σας εξάντλησα , το ξέρω.... Τί να κάνω, έμπνευση είναι αυτή...Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας και φυσικά ευχαριστώ το Μελπουλίνι που μου έδωσε την τιμή ( λέμε τώρα, έτσι να τη γλείψουμε λιγάκι) να εκφράσω τις ιδέες μου...Φιλάκια ρουφηχτά σε όλους!

1 σχόλιο:

  1. Αλέξια έγραψες...Πολύ ωραίο και δυνατό...Επέτρεψε μου όμως λίγα σχόλια...
    Όπως είπες και συ ο ανθρωπος όπως και τα πάντα δηλαδή έχουν ένα τέλος...Το πάντα δεν ισχύει...Όπως και το ποτέ!Τώρα το γεγονός ότι κάθε αλλαζόνας χοντρομαλάκας ηγεμόνας και μεγαλοκαρχαρίας θεωρεί τον εαυτό του τόσο σημαντικό για όλη την ανθρωπότητα για να εξαφανιστεί μια μέρα και θέλει να συνεχίσει το πανέμορφο ταξίδι,οπως θεωρεί τη ζωή του, και σε άλλους πλανήτες, είναι ένα θέμα εγωισμού.Μας μαστίζει όλους βέβαια αυτός ο εγωισμός.Αλλά ας μην γενικεύουμε τόσο πολύ τα πράγματα.Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός...νομίζω δλδ...Σαφώς και δεν είμαστε παραπάνω απο μια σταγόνα σε ολόκληρο τον ωκεανό.Ολοκληρη η ανθρωπότητα!Και ποιόν κόφτει αν εξατμιστεί άλλη μια σταγόνα και αυτή είμαστε εμείς.Εμείς μας βλεπουμε μεγάλους.Ναι.Αλλοι μας βλέπουν τίποτα!Ακόμα και μεις μερικές φορές μας βλέπουμε τίποτα.Το θέμα είναι οτι μερικές φορές αυτο το τίποτα αυτή η σταγόνα στον ωκεανό μπορεί να ξεχυλίσει ένα ποτήρι.Μαζί με άλλες να ξεδιψάσει ένα παιδί.Όχι όλο τον κόσμο, αλλά το παιδί ναι.Είμαστε ικανοί για πολλά.Το θέμα είναι από ποιά άποψη κοιτάμε τα πραγματα.Κάποτε θα τελειώσουμε.Τιποτα δεν κρατάει για πάντα.Το θέμα ειναι να φανούμε λίγο χρήσημοι σε αυτό το απειροελάχιστο τάξιδι που ζούμε.Περιμένουμε κι άλλο Αλεξία!Τα λέμε!Υγεία κ χαρά οπως υποδεικνύει η Μέλπω-Αφεντικο!:P

    ΑπάντησηΔιαγραφή