Εθνική Επέτειος. . .

25η αύριο... άλλη μια φορά ...
και απορώ, πως οι μεγαλύτεροι δεν έχουν βαρεθεί πια κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια...
δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να δείχνω τόσο μεγάλο ενθουσιασμό που αλλάζει η ώρα στα 40 μου. . .
Το πρωί, για δουλιές επισκεύθηκα το κέντρο... Είδα ζωή ακόμα... Είδα φτώχεια, είδα πλούτο, είδα ανθρώπους με κέφι και χωρίς... Ο καθένας μόνος του... Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με έναν συμπαθέστατο άνθρωπο, ιδιοκτήτη ενός απαρχαιωμένου, με την γλυκίτατη έννοια της λέξης, μπουγατσάδικου... Κάπου στη Σόλωνος, πιάσαμε λίγο την κουβέντα περιμένοντας ένα φίλο που είχε πάει για σάντουιτς... Αυτό που μου έκανε εντύπωση από το διάλογο μας, ήταν το κέφι του ανθρώπου αυτού καθώς μου περιέγραφε την δουλειά του... Την αγάπη και το κέφι του που στο χαμόγελο του έδειχνε ότι διατηρεί και τα 47 χρόνια που κάνει την ίδια δουλειά. "Εάν δεν το γούσταρα θα το είχα σταματήσει" μου είπε με χαμόγελο δίνοντας μου στο χέρι το θεσπέσιο κρεμώδες, τυλιχτό με φύλο παρασκεύασμα.

Πόσο κέφι και αγάπη μπορείς να βρεις σε έναν άνθρωπο ε;...
.
.
.

διαβάζοντας στον όλο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο μου ένα βιβλίο του Stephane Hessel με τον ιδιότυπο τίτλο ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ και με την αφορμή της αυριανής, και σημερινής μάλλον γιορτής καθώς το πανηγύρι κρατεί απο σήμερα στα σχολεία μας, αλλα και στους δρόμους της Αθήνας όπως διαπίστωσα το πρωί , θα ήθελα να σας εκθέσω μια ερώτηση και να μαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερο τις γνώμες όσων διαβάζουν και ενδιαφέρονται...

Πώς γίνεται, τόσα χρόνια πρίν έχοντας τίποτα, οι άνθρωποι να πετύχουν τόσα πολλά.... Και σήμερα, έχοντας τα πάντα να μην μπορούν να πετύχουν τίποτα...; κλαίνε και οδύρονται πίσω από κάθε πρόβλημα . . . ;