Μυρμίγκια



Και να που πάλι, σαν τα μυρμίγκια μαζεύονται όλοι.
Μαυρίζοντας το χώμα, πατείς με πατώ σε προς μια τόση δα τρυπούλα...
Άνθρωποι, ζώα, φυτά και πάντοτε τα υπέροχα σάπια μεγάλα και βαριά αμάξια.



Μαζεύονται για να πάρουν μια θέση ξανά στο συσίτειο δυστυχίας που απλόχερα μοιράζει !ΤΩΡΑ! η γλυκιά και αγαπημένη σας "Μεγαλούπολη" ΤΜ Copyright και τα συναφή κλπ κλπ...!

Αφήνουμε πίσω τον παράδεισο σε ελεύθερη επιλογή και επιλέγουμε την κολασμένη γκρί θάλασσα ανάμεσα στα σπίτια μας...Τα εξωτικά όρη, λευκά και βρώμικα απο την αγνή όξινη βροχή, τείχη της απέναντι πολυκατοικίας μας...! και πολλά άλλα... Σε ελεύθερη δική μας επιλογή.

welcome to athens. our dreamful city of dust, fumes and shit...loads of....

Γιατί όμως; οπως θα ρώταγε ένας παλιός φίλος με το ιδιαίτερο στυλακι του... ελα ντε...
ρήτορος η ερώτησις....

Καλό καλοκαίρι...



Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ΄ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.



Θα πενθώ πάντα - μ` ακούς; - για σένα,
         μόνος , στον Παράδεισο.




*Οδυσσέας Ελύτης ~ Μονόγραμμα