Έψαχνα να βρω κομμάτια του διαμελισμένου εαυτού μου απελπισμένα
να διώξω τα ίχνη των σκέψεων που φοβάμαι στο σκοτάδι
να προλάβω το έρωτα που δεν θα ζήσω ποτέ
να ξετυλίξω τα κουβάρια μου και να τυλιχτώ μαζί τους
να πνιγώ στην ανέλπιστη αγκαλιά μου, μόνη
να κοιτάχτώ στον καθρέφτη και να μην απλώσει η ματιά μου στο άδειο δωμάτιο
και χωρίς να το καταλάβω απλώθηκα στην δική σου όψη
και βυθίστηκα με τον νου μου μέσα στα χέρια σου
και μπέρδεψα τα κουβάρια μου με τα δικά σου,
τυλίχτηκα μαζί σου
έγινες ο έρωτας που δεν έζησα ποτε
έγινα η σκέψη που φοβήθηκα να μην ειπωθεί
και χάθηκα ανάμεσα στα δικά σου σκόρπια κομμάτια
μάταια προσπαθώντας
να δω με τα δικά μάτια σου τον σχηματισμό μου.
Κι ένα παζλ απρόσμενο, φτιαγμένο πολλές φορές, μα σαν καινούριο, μπροστά σου να σε καλεί να το φροντίσεις!!!! Έτσι συμβαίνει και είναι ωραίο!
ΑπάντησηΔιαγραφή