Αυτήν τη φορά θα ρωτήσω την θάλασσα.
Τη βαθιά, γκρι θάλασσα.
Κουράστηκα να ρωτάω εσένα.
Και όταν θα αναρωτιέμαι που βρίσκεσαι
θα ανοίξω κουβέντα με τις σταγόνες
του ωκεανού και τους κόκκους του βυθού.
Και θα ψάχνω στους διαδρόμους
του μυαλού μου τις χαμένες αισθήσεις σου.
Και στις αμυχές του σώματός μου
τη θύμηση της ύπαρξής σου.
Και στις νέες αγκαλιές θα ζητάω
το πρώτο μας φιλί.
Και όταν λούζομαι με το νερό της ευτυχίας μου
θα σκέφτομαι την αλήθεια σου.
Και όταν πέφτω στους καταρράκτες της θλίψης μου
θα νοσταλγώ την αλήθεια σου.
Και θα τρέφω το κομμάτι της ψυχής μου
με το όνομά σου κάθε μέρα
να μη γεράσει, να μη ξεθωριάσει
να μην το απαλύνει ο χρόνος και η απόσταση.
Nα το σμιλέψει με αγάπη και πόνο
ο ρυθμός της μουσικής σου.
Να ζωντανεύει στα μάτια, τα χέρια σου
στην ζεστή σου αγκαλιά, στον άνθρωπο που αγάπησα.
Να μπορώ να το βλέπω, να το αισθάνομαι
να το αγγίζω και τώρα και πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου