Τα χλωμά τα φώτα

δεν μπορώ να κοιτώ στους άδειους τοίχους.-

μου θυμίζουν εμένα
όταν λείπεις εσύ*

τους άγνωστους χειμώνες σου
την γνώριμη απ ουσία μου

λείπω από μένα
και όταν επιστρέφω είμαι το φάντασμα των άλλων

και όμως δεν είμαι η μόνη που είμαι μόνη
είσαι και συ και αυτός και εκείνοι

-τι να σου πω και γω
απο παιδί είσαι εκεί-

κρίμα που ποτέ δεν θα σου πω
αυτά που γυρίζουν στο μυαλό μου

κρίμα που δεν θα καταλάβεις
τι σαι για με 

κρίμα που γίνομαι ό,τι σιχαίνομαι

και κάτω από τα σκοτεινά φώτα σου
φαίνομαι ψεύτικη, αηδιαστική

κρίμα, γιατί δεν έχω τίποτα άλλο. 



https://www.youtube.com/watch?v=h7h0mowL4MU

δεν έχω άγιο πια να προσκυνώ

και όσο και αν ψάχνω στα παλιά
αυτός σβήνει και χάνεται

και μένω μόνη
17 λεπτά αργότερα
στην πραγματικότητα 

να ρωτώ τι πήγε λάθος
και πως θα φτιάξω τα επόμενα 17

να μοιάζουν όπως τα έχω φανταστεί
και να φανταστώ πως θα μοιάσουν

μα τωρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάω

διαθέσιμο να το μοιραστώ
και να το μοιράσω

σε όλους τους αγίους που ξεθώριασαν
που ξεθωριάζουν

και τι θα γίνω χωρίς εκείνους,
σε έναν άδειο ουρανό
με βαριά ομίχλη
να πέφτει δακρύζοντας
στα χέρια που ξεμακραίνουν
και στα σώματα που παλεύουν
να διώξουν την μοναξιά
να βγάλουν και αυτήν την νύχτα...