Σήμερα,τελευταία του Οκτώβρη είχα την χαρά να παρεβρίσκομαι στον Κλασσικό Μαραθώνιο Αθηνών.28ος αν δεν με απατά η μνήμη μου!Ήλιος, πολλά πολλά χρώματα και αυτός ο ενθουσιασμός που προκαλείται όταν συναθροίζεται πολύς κόσμος.
Και τί το ιδιαίτερο φέτος; Φέτος κλείσανε 2500 χρόνια από τον πρώτο Μαραθώνιο.Όπου ο Φειδιππίδης (μάλλον) το 490 π.Χ. κατόρθωσε με την πανοπλία του να τρέξει την απόσταση Αθήνας Μαραθώνα για να μεταδώσει το μήνυμα της νίκης στη Μάχη του Μαραθώνα. Έτρεξε 42.195 μέτρα.(χρώσταω σινεμά...γκρρρρ) Και εγέννετο Μαραθώνιος! Αξιοσημείωτο είναι οτι ο Ηρόδοτος αναφέρει τον Φειδιππίδη και ως τον δρομέα που έτρεξε απο την Αθήνα στη Σπάρτη μέσα σε δύο μέρες για να ζητήσει βοήθεια για την Μάχη του Μαραθώνα.290 χλμ - 2 μέρες.Το Σπάρταθλο γεννήθηκε από αυτό το κατόρθωμα...
Όπως και να 'χει η ιστορία, στις μέρες μας χιλιάδες άνθρωποι (22.000 συμμετοχές φέτος!), άνδρες, γυναίκες, μαύροι, λευκοί, κίτρινοι, από κάθε χώρα. Μεταλλάδες, ροκάδες, χίπιδες, κλόουν, πορωμένοι με πανοπλία, ζευγάρια, μανιακοί πατεράδες με το καροτσάκι τους,παλιόφιλοι. Όλοι τρέξανε. Μια τεράστια γιορτή. Μια γιορτή αγάπης και αθλητισμού. Καλής θέλησης. Παρά τα 70 ευρά συμμετοχής. Ένα πάρτυ! Όλοι τρέχαν σαν μια παρέα. Η νίκη είναι ασήμαντη. Αυτό που μετράει είναι να τερματίσεις. Να τελειώσεις. Σε μιά κοινωνία σαν την σημερινή που το ζητούμενο γίνεται ολοένα και περισσότερο η εύρεση του κατάλληλου κεφαλιού να πατήσεις για να ανέβεις, σήμερα ξεχάστηκαν όλα. Όλη η Αθήνα μαζεύτικε να δει. Ξεχάσανε τον καθημερινό τους Μαραθώνιο. Χωρίς τέλος. Όλοι ήρθαν να δουν τα καταιδρωμένα παλικάρια,γερόντια,κοπελιές και κυράτσες(που κάθε άλλο παρά κυράτσες ήταν)να τελειώνουν τον Μαραθώνιο. Από τα πρόσωπά τους έβλεπες ο καθένας τι άνθρωπος ήταν.Ο πνιγμένος στη δουλειά λογιστάκος,ο εργάτης ο καταχρεωμένος. Τα κουρασμένα σώματα δεν μπορούσαν να κρύψουν την αλήθεια του καθενός. Αλλά μετά όταν άκουγαν το χειροκρότημα της τελευταίας στροφής,σκάγανε όλοι το λαμπρότερο τους χαμόγελο. Γιατί τα άγχη δεν είχαν σημασία πια.Είχαν τελειώσει το μαραθώνιο! Είχαν κατορθώσει να κάνουν κάτι που θα άφινε το δικό τους στίγμα στην ιστορία. Αν όχι του κόσμου, την δική τους.Της ζωής τους...Ήταν κατι παραπάνω από ικανοποιημένοι...
Τί χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Κατά τη γνώμη μου απλά πράγματα. Πράγματα που βοηθούν τις μαύρες σκέψεις του σύγχρονου ανθρώπου να ξεγλιστρούν. Να δίνουν τη θέση τους σε κάτι ευχάριστο.Κάτι διαφορετικό. Κάθε μικρή αλλαγή σου δίνει απαράμιλλη δύναμη να αντέξεις την αποπνικτική κάθε τόσο ρουτίνα. Χρειάζεται στόχους, εκτός απο ευκαιρίες να ξεφεύγει.Βραχυπρόθεσμους στόχους. Είναι πιο εύκολο να τρέχεις το μαραθώνιο σου σε κομμάτια. Έχεις ένα ισχυρότερο κίνητρο να προχωρήσεις με μεγαλύτερο κέφι. Να φτάσεις στο τέρμα. Να γευτείς την ευτυχία. Τα κατάφερες...!Και ξανατρέχεις αύριο. Είναι ίσως πιο έυκολο να τρέχεις μικρές αποστάσεις κάθε μέρα παρά μια τεράστια διαδρομή όλη σου τη ζωή. Ίσως δεν φτάσεις ποτέ εκεί!
Άνθρωπε, με το πόδι του αθλητή,την καρδιά του παιδιού και τα μάτια της Θάλασσας τα καθαρά είναι σαν να πετάς...Σήμερα ήσουν ελεύθερος!
Μέλπω ευχαριστώ για τις φώτο...Ό,τι έψαχνα!
Talk - Coldplay
