Η πρώτη λοιπόν παράσταση για φέτος ήταν το "Sleuth" με τους Γιώργο Κιμούλη και τον Κωσταντίνο Μαρκουλάκη ... Μια παράσταση βασισμένη σε ένα ιδιοφυές σενάριο, κατάλληλα διασκευασμένο , αλλά όχι παραποιημένο με εξαιρετικές -εννοείται- ερμηνείες που μάλιστα παίζεται με τεράστια επιτυχία για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αθηνών... Ισορροπία διακριτικού,χυδαίου χιούμορ, ειρωνίας, δράματος , αλήθειας και ψέματος, με έντονα συναισθήματα, απρόοπτες εξελίξεις και ένα καθηλωτικό τέλος με ποικίλα κοινωνικά και ηθικά μηνύματα... Μια συνολικά αξιόλογη παράσταση σε ένα όμορφο περιβάλλον ... που συστήνω ανεπιφύλακτα!
Αμέσως μετά ακολούθησε ένα επίσης ξένο, πολυβραβευμένο έργο -άψογα αποδοσμένο- το "The pride" με τους Πέτρο Λαγούτη, Στάθη Μαντζώρο, Λίλη Τσεσματζόγλου και Δημοσθένη Φιλίππα στην θεατρική σκηνή της Ζωής Λάσκαρης... Δύο ξεχωριστές ιστορίες , με διαφορά 50 χρόνων μεταξύ τους αναφορικά με την σχέση δύο ομοφυλόφυλων τότε και τώρα....Άψογες οι ερμηνείες , απόλυτη η τάυτιση των ρόλων , αγαπημένες οι μουσικές, βαθιά τα νοήματα χωρίς υπερβολές και χυδαιότητες, ευδιάκριτη η χιουμοριστική διάθεση και ένα αισιόδοξο τελος που συνέπλεκε τις δύο ιστορίες... Μου άρεσε πάρα πολύ και συγχαίρω τους νέους αυτούς ηθοποιούς για αυτήν την καταπληκτική προσπάθεια και την προσέγγιση ενός "λεπτού" θέματος...
Σήμερα μόλις παρακολούθησα την τρίτη παράσταση για φέτος... την "Φρεναπάτη" με τους εξαιρετικούς Χρήστο Λούλη, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννη Βογιατζή, Εύα Κοταμανίδου και πολλούς άλλους εξίσου εξαιρετικούς.... Μια ιστορία μέσα σε μια ιστορία, θέατρο μέσα στο θέατρο, μια ανήσυχη και ιδιότροπη μητέρα, ένας διωγμένος αλλά επίμονος γιος, ένας θρίαμβος του θεάτρου και η αίσθηση της μαγείας διάχυτη στο μεγαλειώδες περιβάλλον του ανακαινισμένου Εθνικού Θεάτρου...Μία υπερπαραγώγή , ένα εφυέστατο σενάριο, μια εφευρετική σκηνοθεσία, με ανεπανάληπτες ερμηνείες και συγκηνητικές μελωδίες... Εξαιρετική δουλεία... Συγχαρητήρια.... ..
Κρίση? Ίσως .... Θέατρο? Σίγουρα!
Ωραία η περιγραφή σου Μέλπω, όντως το ελληνικό θέατρο ζεί και βασιλεύει...Το θέμα είναι πως οι νέες γενιές έχουν βαλθεί να το αγνοούν πλήρως.Άθελά τους βεβαίως καθώς η τηλεόραση πίσω απο τα πελώρια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, αδηφάγος καταπίνει κάθε διαφορετική μορφή τέχνης...Αλλά εάν ψάξει κανείς,πρώτα μέσα του και μετά κάνει μια βόλτα στα δρομάκια της Αθήνας θα βρει έναν παραπάνω λόγο να κλείσει την τηλεόραση και να δει την σκηνή,το φώς πίσω από το μαύρο πανί της σημερινής κοινωνίας... Όμορφο αρθράκι κ πάλι... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή