Πραγματική , Αιώνια Ζάλη. . .

Γιατί μήνες πέρασαν...
Αλλά εγώ ακόμα δεν ξέρω που να πατήσω και πού να βρεθώ...

Ακόμα και στη γη μου που τόσα χρόνια πατάω δεν μπορώ να σταθώ όρθιος...
ΠΕΦΤΩ!Πάντα πέφτω...και δεν είναι κανένας να με πιάσει στον πάτo, στο φαράγκι...

Μα δεν θα πεθάνω....
Εκεί θα μείνω σακατεμένος...Σε μια καλύβα θα χωθώ και εκεί, κάτω, χαμηλά θα ζήσω...

Γιατί δεν θα μπορώ να ξαναανέβω...
Με αφήσαν στον αέρα αλλά δεν μου 'μάθαν πώς να πετάω...Δεν τους ένοιαξε ποτέ...

Δεν τους ένοιαξε οτι θα πέσω...
Και αγάπησα τον φόβο αυτό να πέσω...Μα τώρα που στη λάσπη έχω κολλήσει και καμιά φωνή δεν με γλιτώνει...

Ποιόν φόβο ρε Γιάννη να αγαπήσω πάλι...;Τί έχω να φοβάμαι μετά;Τα μάτια μου απο
λάσπη καλύπτονται.Βλέπω; Δεν βλέπω ψηλά πια...Ο φόβος δεν με νίκησε...

...έπεσα...