Kαι μένεις σαν μαλάκας . . .

Και μένεις σα μαλάκας,  σαν αποχαυνωμένος αυνάνας και χαζεύεις τις ζωές των άλλων... Και ξέρεις ότι προσπάθησες να έχεις μια ζωή πιο αληθινή...Και ξέρεις ότι το θες πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο... Και είναι γύρω σου μαζεμένοι όλοι οι σχετικοί και άσχετοι πρόθυμοι να επιρρίψουν ευθύνες, να αποφανθούν με σχεδόν υστερική σιγουριά για τη ζωή σου, ακόμα και αν οι ίδιοι είναι βουτηγμένοι στο ψέμα και την ενοχή, στο περίπου και το βόλεμα...

Και συ τους έχεις σιχαθεί όλους αυτούς...Δεν έχεις τίποτα να πεις...ξαφνικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης στη ζωή σου...Και προσπαθείς να βρεις τι στο διάολο άλλαξε...Και γελάς συγκαταβατικά, αποδεχόμενος στωικά τη νέα πραγματικότητα, ενώ στην ουσία θέλεις να κλάψεις για την κατάντια σου, για την μικρότητά σου, για την ανικανότητά σου να σταθείς στα πόδια σου και να διεκδικήσεις αυτό που στ’ αλήθεια θέλεις...Σωπαίνεις και μέρα με τη μέρα συνηθίζεις τον καινούριο σου ρόλο...



Και σου λένε να μη θυμάσαι,να μην σκέφτεσαι,να τα κάνεις όλα από την αρχή...Πώς γίνεται να αλλάξεις σελίδα όταν δεν πρόλαβες να γράψεις ούτε το πρώτο γράμμα? Και προσπαθείς να ερμηνεύσεις τ’ ανερμήνευτα μήπως και ηρεμήσεις την ψυχή σου...Το μόνο όμως που καταφέρνεις είναι να εγκλωβίζεσαι στο χρόνο...
Δεν υπάρχουν απαντήσεις ,μόνο εικασίες...


Πλέον προσπαθώ να σταματήσω ν’ ακούω...Να βάλω τους δικούς μου όρους...Να ζήσω την αλήθεια που θα επιλέξω...



 
 
Y.Γ Όχι , και βέβαια δεν πρόκειται για δική μου έμπνευση.. Αλλά θα μπορούσε..  Τέλος πάντως ευχαριστώ την αδερφή μου για την παραχώρηση ενός εκ των πολλών και εξαιρετικών δημιουργημάτων της και φυσικά για την άδεια δημοσιοποίησής του...