Cenicero: 2014

Λαχταρώ

Και θέλω να κοιμάμαι δίπλα σου
και να κάνω τα ψώνια σου
και να κουβαλάω τις σακούλες σου
και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου
μα με αναγκάζουν να κάνω ηλίθια πράματα
και θέλω να παίζω κρυφτό
και να σου δίνω τα ρούχα μου
και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου
και να κάθομαι στην άκρη της μπανιέρας, όταν κάνεις μπάνιο
και να σου κάνω μασάζ στο λαιμό
και να φιλάω τα πόδια σου
και να κρατάω το χέρι σου.

Sarah Kane

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου, Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό, Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο, Και να σου τρίβω το σβέρκο σου, Και να σου φιλάω τα πόδια σου, Και να σου κρατάω το χέρι σου Πηγή: www.lifo.gr

But I still have to face the hours, don't I?

Τώρα που τίποτα δεν σκέφτομαι
και παραιτήθηκα από την προσπάθεια να καταλάβω
κρύβομαι απ΄όλους αυτούς που μου ζητάν το λόγο
και γυρνάω στην βέβαιη ανασφάλεια μου

Τώρα που εκείνος ξεθωριάζει αντί να εκρήγνυται
και με κάνει να αμφιβάλλω για την ύπαρξή του
έρχεται στον νου μου η σκιά του δέντρου πίσω του
και όχι η δική του αυστηρή όψη

Τώρα που εκείνη έφυγε και εκείνη θρηνεί
θρηνώ μαζί τους την χαμένη συνήθεια
μαζεύω τα χυμένα τους δάκρυα
και τα κρατώ πετρωμένα κάτω απ το μαξιλάρι

Τώρα που ανακαλύπτω αυτόν
που τον φοβάμαι και τον ποθώ
και τρέμω στην ιδέα της απουσίας του
γίνομαι πάλι εκείνη που έλειπε για χρόνια

Τώρα που γνώριστηκα με την απουσία της
κρατιέμαι με κόπο στην κατάλληλη απόσταση
τόσο που ο πόνος της να μην ξεπερνάει τον δικό μου
τόσο που τίποτα να μην ισχύει

Τώρα που δήλωσα την σειρά των πραγμάτων
νιώθω τα λόγια στιβαρά και άκαμπτα
ανίκανα να ανταποκριθούν σε όλα εκείνα
που έγιναν και όχι, μέσα η έξω απο το μυαλό μου

Νιώθω εκείνες τις ώρες ανάμεσα
να βαραίνουν στο σώμα μου
να μαζεύονται και να μου ζητάν το λόγο
ψάχνω λοιπόν μια βολική γωνιά στην άκρη του εαυτού μου

Ψάχνω την μουσική που θα με φιλοξενήσει
θα γεμίσει το τρομακτικό κενό
θα φροντίσει τις πληγές- όχι τις δικές μου
μα όλων εκείνων που με βασανίζουν και μου δίνουν νόημα

Shivering in bed*

Άργησα μόνο μερικούς μήνες
Τώρα διαβάζω ξανά και ξανά όσα δεν έγραψα
για σένα και για μένα
για κείνη και για κείνη
για όλες εμάς.

Φωνάζω να θυμηθώ όσα μου λες.
Παγιδεύω εκείνες τις αισθήσεις,
αυτής και αυτής και της άλλης νύχτας,
ανάμεσα στις ανασηκώμενες τρίχες
στον καλοκαιρινό αέρα στα φύλλα των δέντρων σου
στις χαρές μας και στην στεναχώρια μου.

Φωνάζω να θυμηθώ να σε ευχαριστήσω
να μαλώσω εαυτό μου
να φυλάξω εσένα και εσένα
στην μνήμη, στην αγκαλιά του σπιτιού μας
όχι δεν θα μαστε ξανά μαζί.

Θρηνώ όσα όσα ξεκινούν, και εγώ λείπω.
Γιορτάζω που είμαι τυχερή.
Γιορτάζω εσένα μικρή μου,
εσένα και για εσένα.
Μαζευτήκαμε πολλοί ή μήπως έιμαι εγώ μόνο;

Νύχτες, η μια πίσω απ την άλλη, η μια πιο ομορφή απ΄τις άλλες *χ
όχι δεν είναι μόνο αυτό που νομίζεις.

Boxer

Ήρθες ξανά σε άλλο σώμα.

Ήρθες και

ήπιαμε από το μπουκάλι των αναμνήσεων.

Χωριστά

έγδυσες τις σκέψεις μου,

ξεφλούδισες τα νήματα της φαντασίας μου.

Ήρθες

και

πάτησες τα χαλίκια του εγώ μου

έσβησες την λάμπα των αναστολών.

Ανάλαφρα

Ήλπισα τοτε,

στα πέταλα της τύχης,
στην δίνη των χρωματιστών νερών,
στην εκκωφαντική ηχώ του καταρράκτη

Για λίγο

Έχτισα με τις ελπίδες μου τον απατηλό μύθο και

έθαψα τα πρέπει καλά στην άκαρπη νυχτα

           Boxer, don't knock me down.
           Writer, don't write me out.
         Stranger, let's not stay estranged.

49

Πάντα λείπει μία, παλεύω να κλείσω το αριθμό μαγικά

Τίποτα δεν γίνεται μαγικά

Είναι αυτή που είμαστε όλοι μαζί, αυτή που κοιτάω μόνη

Τις στερεώνω την μια δίπλα στην άλλη, μην τις ξεχάσω, τις ξεφυλλίζω με την άκρη του μυαλού μου -όχι γιατί να το κάνω πάλι

Βάζω για σελιδοδείκτη αυτά που θυμάμαι να νιώθω

Αφήνω κενά που δεν θα συμπληρώσω, κενά που δεν γέμισαν, μνήμες που σπατάλησα στο κάθε μέρα, δίνω αξία σε όλα όσα δεν είμαι σίγουρη αν υπήρξαν

Κρατάω τις γρατζουνιές στο πλαστικό, τις πληγές του χαρτιού, φυλάω τα θολώματα των αισθήσεων, θολωμένα είναι και τα πρόσωπα από κάποιους άλλωστε

Τις βάζω σε σειρά, σειρά των γεγονότων και των μη γεγονότων

Αλλάζω την σειρά σε κάθε αφορμή

Αφορμή είναι οι άνθρωποι

Παίρνω φόρα ντύνομαι ξένος, μπαίνω στην ζωή μου μαζί τους -είμαι ένας απ αυτούς.

Είμαι ένας η γίνομαι ένα μαζί τους

Δεν έχει σημασία, υπάρχω και στέκω ανάμεσα τους

Πρέπει να είναι έτσι, -αφού τα έβαλα σε σειρά.

Puff

Άναψαν τα θέλω μου

και έσβησαν στα θολά σου μάτια

Μύρισα στον πυκνό καπνό

καμμένα κομμάτια της ύπαρξης σου

κομμάτια της ζωης χωρίς αύριο

Άφησα το αύριο να κολλήσει στο ταβάνι

εκείνο που χα βάψει με τις μέρες του χτες

και τις νύχτες που δεν ήρθαν ποτέ

Πέρασε κ αυτή η νύχτα

Μπέρδεψα τον δίσκο που φώτιζε

πάνω απ τις πολυκατοικίες

με την λάμπα που φώτιζε

το δάσος των θέλω μου

έσβησα το φως που ηταν ανοιχτό

και αποκοιμήθηκα στη στεγνή αγκαλιά του τώρα

Ο ελάχιστος ή επί 2

Κρύφτηκε πίσω από το βιβλίο της
-μπορούσα ακόμη να την δω

Έμοιαζε απορροφημένη
-πώς θα μπορούσε να ξεγελάσει εμένα

Γύρισε την σελίδα αδιάφορα
-όπως και την κόρη του ματιού της

Διέκρινα πλέον την ακτίνα του βλέμματός της
να περιεργάζεται την μορφή του
να σκαλίζει την περίμετρο του σώματός του
να μετράει τις ρυτίδες που όριζαν τη προσοχή του

Αυτό ήταν όλο.

Όταν με αντιλήφθηκε
της θύμισα
και μ ευχαρίστησε.

Κάθισα εκεί που καθόταν,
συνέχισα το βιβλίο της
ενώ έψαχνα αφορμή
να γυρίσω ακόμη μια φορά την σελίδα..

Bdsm

Βγήκε στον δρόμο και ήταν μόνη.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ήταν δηλαδή;
Περπάτησε μέχρι το τέλος
και έμεινε αναποφάσιστη να κοιτά τον δρόμο που δεν μπορούσε να ακολουθήσει.
Ψιχάλισε και έπεσαν οι πόθοι της ένας ένας,
έγιναν δακρυα στο σώμα της,
έγιναν γυαλιά μπηγμένα στο κορμί της,
έγιναν σκέψεις άπιαστες και πέταξαν,
έγιναν οι άνθρωποι που ήταν δίπλα της και αυτοί που έφυγαν βιαστικά,
έγιναν αρμοί στην συνείδησή της.
Θυμήθηκε τότε ανακουφισμένη την μοναξιά της,
τα σύνορα που όριζαν την ύπαρξή της,
αγκάλιασε με στοργή την θέση της στο χάρτη του μυαλού της,
δέθηκε σφιχτά με το σχοινί των αδυσώπητων αναμνήσεων που την ταλάνιζαν,
και απόλαυσε την ανυπέρβλυτη ομορφιά του βασανιστικού πόνου.

Υπάρχει ;

Έψαχνα να βρω εσένα
που θα με άφηνες να αναπνεύσω στην
πλαστή σου αγκαλιά και
αγκάλιασα μαζί σου τους πόθους μου.

Έψαχνα εκείνους
που θα μοιραζόνταν την έξαψή μου
και μοίρασα τις ελπίδες μου
στωικά σε κάθε έναν από αυτούς.

Βρήκα την αγκαλιά που
δεν μπόρεσε να σε κρατήσει
και εκείνη που ποτέ
δεν θα άνοιγε για μένα.

Άνοιξε όμως εκείνο το παράθυρο σου,
φύσηξε αέρας και έσπειρε τις ελπίδες μου.
Έμοιαζαν καλά θαμμένες.
Μπορεί και να μην ήταν.

Τώρα ξεθάβω το ευχαριστώ που οφείλω
σε κάθε άθροισμα χεριών που στάθηκε εκεί
για να με κάνει να ποντάρω στο απραγματοποίητο
και σε ό,τι ~~δεν~~ υπάρχει

Cenicero

Τίναξες τις στάχτες σου

στο τασάκι μου

Έσβησες τις αναμνήσεις σου

στην φευγαλέα αγκαλιά μου

Γέμισες χρωματιστή σκόνη

το βρώμικο σοκάκι μου

Ήθελες να μ' απαλλάξεις

από το άκαυτο παρόν

Ήθελα να ξεχάσω

~και έχασα

Τώρα κρατώ το τασάκι μου

περίλυπη για τις στάχτες που φύσηξα,

και για κείνες που δεν θα τινάξεις ποτέ

Be the one

Είδα τον άνεμο να χτυπάει στο πουκάμισό σου
και άκουσα τους ώμους σου να σκιρτούν.

Ήταν ο ίδιος άνεμος που χε φέρει το γέλιο στο πρόσωπό της
και έσπρωξε την σκιά μου ανάλαφρα πάνω της.

Θάμπωσε η σκέψη μου όταν τον αναγώρισα
και αφέθηκα σα σταγόνα κάτω από τα μάτια σου.

Δεν ήθελα τίποτα άλλο πια
παρά το βέβαιο έδαφος.

Παράξενες βροχές

Κυλάει στα δάχτυλά σου η νύχτα,
μοιάζει να τρέχει ανυπεράσπιστη
να προλάβει τη μέρα που ξεγλιστρά

Μα όταν το φως θα βρει τον δρόμο
και θα αγγίξει τα βλέφαρά σου
θα μείνει απαρηγόρητο εκεί

Και όταν θα έρθουν στον ύπνο σου
θα εισβάλλει δειλά
στα τσίνορα που τρεμοπαίζουν

Και ενώ το σκοτάδι θα κατακλύζει
τον κόσμο σου πάλι, ακόμη
θα νιώθεις την ζεστασιά του στο βλέμμα σου

Και όταν φτάσει η ώρα
να ανοίξεις τα μάτια σου
θα ναι πια αργά
για εκείνη την αχτίδα που χάθηκε σε παράξενες βροχές

Do not spray into eyes

Έψαχνα να βρω κομμάτια του διαμελισμένου εαυτού μου απελπισμένα
να διώξω τα ίχνη των σκέψεων που φοβάμαι στο σκοτάδι
να προλάβω το έρωτα που δεν θα ζήσω ποτέ
να ξετυλίξω τα κουβάρια μου και να τυλιχτώ μαζί τους
να πνιγώ στην ανέλπιστη αγκαλιά μου, μόνη
να κοιτάχτώ στον καθρέφτη και να μην απλώσει η ματιά μου στο άδειο δωμάτιο

και χωρίς να το καταλάβω απλώθηκα στην δική σου όψη
και βυθίστηκα με τον νου μου μέσα στα χέρια σου
και μπέρδεψα τα κουβάρια μου με τα δικά σου,
τυλίχτηκα μαζί σου
έγινες ο έρωτας που δεν έζησα ποτε
έγινα η σκέψη που φοβήθηκα να μην ειπωθεί
και χάθηκα ανάμεσα στα δικά σου σκόρπια κομμάτια
μάταια προσπαθώντας
να δω με τα δικά μάτια σου τον σχηματισμό μου.

Φύτρωνε όλη νύχτα

Φύτρωνε όλη νύχτα
ώσπου το πρωί ξημέρωσε
και έμοιαζε το φως να καίει την εικόνα σου
και θόλωνε ο νους μου απ όλα αυτά τα ανείπωτα

Φύλαξα και εγώ εκείνες τις απαγορευμένες
πτυχές της αλήθειας μου
μην τυχόν τις αγγίξει η πραγματικότητά σου
και άκουσα τις πνοές τους να χάνονται

Και όταν συνάντησαν τα θέλω μου
το ίδιο λεωφορείο που χε τα φώτα του σβηστά
χάθηκα στα σοκάκια
της παρανοικής ευτυχίας μου

Και πάνω στην σκιά της νύχτας
ξεχύθηκε το φως της μέρας
και μισόκλεισα τα μάτια
προσπαθώντας μη δω τον πόθο που
φύτρωνε όλη νύχτα χωρίς να ξημερωθεί ποτέ

Ακροστιχίδα

Ενώθηκα με τις γραμμές του υπόγειου σιδηροδρόμου,
μάταια προσπαθώντας να προλάβω το τραίνο
που έφευγε μπροστά.

Λαθεμένα από την βουή της ταχύτητάς
άκουσα την σειρά των γραμμάτων.

Ζαλίστηκα από τις στροφές και έτρεξα
να βρω την πιο γρήγορη έξοδο.

Ίδρωσα και έσταξαν
δάκρυα από το κορμί μου.

Άγγιξαν το λευκό πάτωμα
κόλλησαν με την άπιαστη σκόνη και
σχημάτισαν το όνομά της.

Θεσσαλονίκης 7

Περπάτησα στις ρίζες των ανθών
στις άκρες των μαλλιών σου
να θυμηθώ να ξεχάσω το άρωμά τους

Περπάτησα πάνω στις γραμμές των τραίνων
στα παγκάκια που σείονται
να αποσιωπήσω την βοή του ανέμου σου

Περπάτησα στον κόκκινο κρυμμένο ήλιο
στα απειλητικά ροζ πούπουλα τριγύρω
να ακουμπήσω τον ανείπωτο φόβο μου

Περπάτησα ανάμεσα στις παράνομες δυάδες
και στις υπέρ του δέοντος νόμιμες τετράδες
να αφουγκραστώ την θλιμμένη ομοιότητά τους

Περπατώ στο σοκάκι που τόσο θα θελα να έκρυβα
τις μνήμες που ποτέ δεν θα έχω
και στέκομαι ανέλπιστα μέχρι το σούρουπο να μ αποδείξει λάθος

Μια νύχτα στην θάλασσα σου

Αυτήν τη φορά θα ρωτήσω την θάλασσα.
Τη βαθιά, γκρι θάλασσα.
Κουράστηκα να ρωτάω εσένα.
Και όταν θα αναρωτιέμαι που βρίσκεσαι
θα ανοίξω κουβέντα με τις σταγόνες
του ωκεανού και τους κόκκους του βυθού.
Και θα ψάχνω στους διαδρόμους
του μυαλού μου τις χαμένες αισθήσεις σου.
Και στις αμυχές του σώματός μου
τη θύμηση της ύπαρξής σου.
Και στις νέες αγκαλιές θα ζητάω
το πρώτο μας φιλί.
Και όταν λούζομαι με το νερό της ευτυχίας μου
θα σκέφτομαι την αλήθεια σου.
Και όταν πέφτω στους καταρράκτες της θλίψης μου
θα νοσταλγώ την αλήθεια σου.
Και θα τρέφω το κομμάτι της ψυχής μου
με το όνομά σου κάθε μέρα
να μη γεράσει, να μη ξεθωριάσει
να μην το απαλύνει ο χρόνος και η απόσταση.
Nα το σμιλέψει με αγάπη και πόνο
ο ρυθμός της μουσικής σου.
Να ζωντανεύει στα μάτια, τα χέρια σου
στην ζεστή σου αγκαλιά, στον άνθρωπο που αγάπησα.
Να μπορώ να το βλέπω, να το αισθάνομαι
να το αγγίζω και τώρα και πάντα.

I hear the sound of mandolins

Ήθελα να σου πω κάτι όταν μιλάς για εκείνην τις νύχτες της μοναξιάς μου, να ρθω μαζί σου κάθε φορά που με αγνοείς.

Ήθελα να μ΄αφήσεις να γευτώ τους καρπούς της διττής σου υπόστασης, να γνωρίσω την μυρωδιά του φόβου στον άλικο λαιμό σου.

Ήθελα να αλείψω στην σκέψη μου τα χρώματα της παλέτας σου, να γεμίσω τον ωκεανό μου με σταγόνες της δικής σου αδυναμίας.

Ήθελα να βυθίσω τις τύψεις μου στον ψεύτη εγωισμό σου.

Τώρα το μόνο που θέλω είναι να ξεγλιστρήσω από την αναπόφευκτη απογοήτευση

να αφήσω το αεράκι σου να φυσάει στο σφαλιστό πια παράθυρό μου..

"I dream of what I 've dreamed of" *

Όλο και πιο συχνά αναρωτιέμαι τελευταία αν μπορεί κάποιος να έχει ό,τι θέλει ή ό,τι χρειάζεται την κατάλληλη στιγμή ώστε να το εκτιμήσει και να τον "γεμίσει" - για να γίνω και λίγο "cliché". Και άραγε, εκτός από το μοντέλο "όλα ή τίποτα" υπάρχει κάποιο, οποιοδήποτε μοντέλο, που μπορεί να μας ικανοποιήσει;

Κι αν ναι, τότε πώς μπορούμε να μην το θεωρήσουμε κακόγουστο και κακοήθες παιχνίδι της ίδιας μας της συνείδησης και αντίληψης, δεδομένου του γεγονότος πως αυτή η "κάλυψη" αποτελεί κάτι τόσο εφήμερο και τόσο εύθραυστο και τόσο δυναμικό και ασταθές;

Εγώ δεν προτίθεμαι να παραβλέψω όλες τις αλήθειες που σχετίζονται με τη συγγένεια μεταξύ της καταλυτικής δράσης της αχόρταγης συνείδησής μου και των αχόρταγων απωθημένων μου με όλα εκείνα (και όλους εκείνους) που κατά καιρούς παίζουν το ρόλο του υποστρώματος.

Ίσως πάψω να πιστεύω στην ευτυχία. Ή ίσως την ονομάσω ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση αρκετά δυνατή ώστε να ψευδ-αισθάνομαι τον πρωτόγονο παλμό της σε κάθε κυβικό νανόμετρο του σώματός μου σαν ευχάριστη, ζωογόνο ηλεκτροπληξία.

Και ίσως πω πως ο έρωτας είναι το μεγαλύτερο φιάσκο που μπορεί να μας στήσει η ίδια μας η φύση. Ένα ψευδερέθισμα, ικανό να κάνει τα ίδια κυβικά νανόμετρα να αναπηδούν μέσα στη σύγχυσή τους, αναζητώντας διέξοδο από την καταστροφική, νοσηρή ευχαρίστηση που κρύβεται στον πόνο. Μία πανίσχυρη δόση διεγερτικής, δηλητηριώδους, αρχέγονης ευτυχίας. Τόσο μάλιστα ισχυρής, που μέχρι να ολοκληρωθεί η δοσοληψία νοιώθουμε ήδη κενοί συναισθημάτων στην ιδέα και μόνο πως θα ή πως ίσως επιστρέψουμε στην πρωτύτερη κατάσταση.

Αναθεώρηση, αποδόμηση, αναδόμηση, μετονομασία.

Χαίρετε (αν μπορείτε)!

~Ευάγγελος~

*Διευκρίνηση: Ο τίτλος είναι παρμένος από τους στίχους ενός άλλου κομματιού των Soap and Skin που λέγεται "Sleep".

Στο όνειρο, στο πουθενά

Έχω τα φώτα μου σβηστά.
Η τύχη μου δείχνει τον δρόμο.

Έχω τις τύψεις μου στην πλάτη,
για εσάς που σπατάλησα χωρίς έλεος.

Έχω την επικείμενη απογοήτευση
που θολώνει τα σχέδιά μου.

Έχω τον εαυτό μου που στέκει
αβέβαιος απέναντί μου.

Έχω εσένα για όσο διαρκεί
η σκέψη σου για μένα.

Έχω την νύχτα, τη θάλασσα, την πόλη
την δίνη των χρωματιστών νερών στους καταρράκτες σου.

Έχω το όνειρο για τις στιγμές εκείνες.

And I 'll never show it

Αγαπά τα μάτια γιατί του λείπει η ζεστασιά της οπτικής εμβάθυνσης
Αγαπώ τα χέρια γιατί μου λείπει το άγγιγμα
Αγαπάμε τον κόσμο γιατί μας λείπει η ομορφιά
Αγαπάνε τα προσωπεία μας επειδή τους λείπει το πρόσωπό τους
Αγαπιόμαστε επειδή μας λείπει η αγάπη
Θέλουμε επειδή δε χρειαζόμαστε
Χρειαζόμαστε μόνον ό,τι δε θέλουμε
Γινόμαστε αυτό που μισούμε περισσότερο επειδή δε θέλουμε να μισήσουμε τον εαυτό μας
Και αν και όποτε τίποτε δεν έχει νόημα, τότε μόνο τα πάντα έρχονται σε αρμονία με τη σχιζοφρενή μας συνείδηση
Κι αν όλα αυτά για μένα δεν έχουν νόημα τότε είναι τόσο βαθιά ριζωμένα -και το ξέρω- στη ζωή μου που δεν ευελπιστώ πως οποτεδήποτε θα λυτρωθώ

Αλλά ας μην απελπιζόμαστε... "The sea will wash it all away"

~Ευάγγελος~

Το νερό σου με καίει

Είμαι μαζί σου.
Αισθάνομαι το αγγιγμά σου.
Βλέπω τα χείλη σου να με πλησιάζουν.
Τα μάτια σου να κλείνουν
                                       -αχόρταγα.
Τα χέρια σου είναι πάνω μου.
Η ανάσα σου αφύλαχτα ζεσταίνει το λαιμό μου.
Τα μαλλιά σου ανάκατα
                             -αναμοχλεύουν το παρελθόν.
Το σώμα μου γυρεύει παρηγοριά.

Αλλά το νερό σου με καίει
Θέλω να αλλάξω κόσμο
                                  - ποιος είσαι?

Το δίχτυ

Ζεις, ωριμάζεις, συζητάς, κατανοείς, ζοριζεσαι και μαθαίνεις.

... Και ζεις από την αρχή.

Τώρα πια δεν είναι επιβίωση, και ας ειναι ανάγκη.

Τώρα είναι επιλογές από σένα για σένα.

Τίποτα δεν ισχύει αν δεν το επιτρέψεις.

Τίποτα χρήσιμο για δικαιολογία.

Μια ταλαντούμενη ζωή γύρω από τις ίδιες σταθερές

ή ενα χαοτικό σύστημα που δεν θα ξεφύγει ποτέ πέρα από

το δίχτυ?