Cenicero: 2011

2012

Όχι , δεν είναι όλα μαύρα... όχι για μένα...

έτσι και αλλιώς αν το σκεφτείς όλες οι καταστάσεις έιναι στο μυαλό σου... Έχεις πάντα την δυνατότητα να παραμένεις αισιόδοξος και ευτυχισμένος στην προσωπική σου ζωή... Κι' αυτό γιατί αρκετές φορές η προσωπική ευτυχία δεν εχει να κάνει με την πολιτική ή την οικονομική κατάσταση... Έχει να κάνει με τον εαυτό σου... Μερικές φορές όμως δεν πάει έτσι...Και μιλάω εκ του αρκετά ασφαλούς θα έλεγα...

Γι αυτό ακριβώς υπάρχει μια σύγχυση στο μυαλό μου...(συχνό φαινόμενο) ..
Ντάξει είναι αποδεκτές όλες αυτές οι μαλακίες για πολιτική συμμετοχή και ενασχόληση με τα κοινά στις ιδανικές και όμορφες κοινωνίες των ίσων ευκαιριών, του δικαίου κτλπ...

Αλλά αξίζει να ασχολείσαι σήμερα με τα σκατά? Πραγματικά γιατί ό,τι έχει να κάνει με το κράτος είναι σκατά! Ή θα ήταν ποιο σοφό να προσπαθήσεις να τραβήξεις ένα Χ και να προχωρήσεις την ζώη σου με όσο το δυνατόν λιγότερα πάρε δώσε με την πολιτεία? Ή επειδή είναι τόσο σκατά και γαμημένη αξίζει να προσπαθήσεις να χωθείς, να προσπαθήσεις να αλλάξεις, να διατηρήσεις την ακεραιότητά σου, να ξεσηκώσεις και τους άλλους που αδικούνται και πνίγονται και να γίνει κάτι! Οτιδήποτε! Μικρό ή μεγάλο... δεν έχει σημασία.... Κάτι καθαρό και όμορφο ενάντια στην βρώμα και τα σκατα.(προσοχή μην λερωθείς και συ.. χα?) Ή οτιδήποτε τέτοιο είναι απλά μια απειροελάχιστη - ασημαντότατη σταγόνα στον ωκεανό της ατέρμονης μαλακίας?

Δεν ξέρω ... Θα το βρω όμως... Προς το παρόν εγώ θα έλεγα ότι ο καθένας μπορεί να προβάλλει την ομορφιά που κρύβει μέσα του καθημερινά και έμπρακτα . . . όπως και όσο μπορει... και να αγαπιομαστε ρε παιδια...για να γίνεται ο αγώνας πιο όμορφος...

Εν κατακλείδι...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Καλό 2012.. Καλή μας τύχη...
Ό,τι ποθεί ο καθένας...
Τίποτα δεν είναι αδύνατο...
Αγάπη.
Και να μην ξεχνάμε...

Καλά Χριστούγεννα !

*Όμορφο παραμυθάκι... Καλή διασκέδαση σε όλους...

Αγάπη και υγεία εύχομαι...

Χαρούμενες Γιορτές!

Rising... Lhasa de sela..

Άσ' τους...

Αλλα never mind... Άστους να είναι όπως θέλουν... να μανουριάζουν πάνω στην ίδια μιζέρια τους... Αυτός ειναι ο σημερινός κόσμος... but I'm a Wonderlust king... I stay on the run... !

Simple!

Τι ωραία ζωή που θα ήταν αν όλα ήταν λίγο πιο πολύ όπως τα λέγανε οι Beatles...!

αλλά.... ας μην στενοχωριόμαστε.....

life goes on NAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA nanarana life goes on.....!

Η σονάτα του σεληνόφωτος...

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε!
Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται
ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι
θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι,
ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες
, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου
λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα

...

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα,
κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας
μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε,
γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ
     μου,
σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν,
κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος
νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου,
κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα,
μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους,
δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις
οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου,
δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου
εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα,
μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω.Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

...

Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι--- πώς να το φέρω;

...

Βαθύ- βαθύ το πέσιμο,
βαθύ- βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μές στ' ανοιχτά φτερά του,
βαθειά- βαθειά ή αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής ---
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης, όπως ταλαντεύεσαι μες στο ί-
    διο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος , ανάλαφρος
ό ίλιγγος τούτος, ---πρόσεξε θά πέσεις.Μην κοιτάς εμένα.
εμένα ή θέση μου είναι το ταλάντευμα--- ο εξαίσιος ίλιγγος.Έτσι κά-
θε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

...

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα.
Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει
νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι -
τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της,τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάμα
    -του,
τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της
τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της
μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας,
μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας
,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας,
νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου
μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ,
μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

Μια τελευταία πρώτη μέρα . . . . . .

12 09 2011 .... ! ;

Αγρύπνια...

Μυρμίγκια

Και να που πάλι, σαν τα μυρμίγκια μαζεύονται όλοι.
Μαυρίζοντας το χώμα, πατείς με πατώ σε προς μια τόση δα τρυπούλα...
Άνθρωποι, ζώα, φυτά και πάντοτε τα υπέροχα σάπια μεγάλα και βαριά αμάξια.

Μαζεύονται για να πάρουν μια θέση ξανά στο συσίτειο δυστυχίας που απλόχερα μοιράζει !ΤΩΡΑ! η γλυκιά και αγαπημένη σας "Μεγαλούπολη" ΤΜ Copyright και τα συναφή κλπ κλπ...!

Αφήνουμε πίσω τον παράδεισο σε ελεύθερη επιλογή και επιλέγουμε την κολασμένη γκρί θάλασσα ανάμεσα στα σπίτια μας...Τα εξωτικά όρη, λευκά και βρώμικα απο την αγνή όξινη βροχή, τείχη της απέναντι πολυκατοικίας μας...! και πολλά άλλα... Σε ελεύθερη δική μας επιλογή.

welcome to athens. our dreamful city of dust, fumes and shit...loads of....

Γιατί όμως; οπως θα ρώταγε ένας παλιός φίλος με το ιδιαίτερο στυλακι του... ελα ντε...
ρήτορος η ερώτησις....

Καλό καλοκαίρι...

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μες στ΄ άπατα μιαν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Θα πενθώ πάντα - μ` ακούς; - για σένα,

μόνος , στον Παράδεισο.

*Οδυσσέας Ελύτης ~ Μονόγραμμα

ΖΕΣΤΗ........

ΣΤΥΛΟ...........

ΚΙΤΡΙΝΟ ΧΑΡΤΙ...............

και σου λεω πως

αυτή ειναι η δική μου................................ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΖΩΗ.....

Οι εικόνες μιλάνε ΜΟΝΕΣ τους...

Τοπίο........Ελληνικόν

Λευκάδα...

Φτώχεια παντού.....Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί,;....

Urban.....

ΤΟΛΜΗ

Τόσα να πω. . . . . .

και να μην μπορώ τίποτα να γράψω . . . . . . . .

Sealed with a kiss . . .

*****

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Μίλα.

Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.

Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,

ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ

μὲ τὴν ἀοριστία.

Πές:

«ἄδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πές:

«θὰ δοῦμε»,

«ἀστάθμητο»,

«βάρος».

Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται

μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,

ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

μὴν τὴ σῴζεις,

πὲς

«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.

Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,

ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:

ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,

σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα

στὴν τύχη.

Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,

πὲς «ἐλάχιστη»,

ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

Ἐλάχιστη

αἴσθηση,

λύπη

ὁλόκληρη

δική μου.

Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,

ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,

νὰ βάλω ἕναν τίτλο

σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Kική Δημουλά.

Θα μπορούσε να ήταν η γιαγιά σας...

Παρίσι ... 21ος αιώνας... Δικηγόρος. Στο γραφείο του. Κουραστική δουλέια , πολύπλοκες υποθέσεις, κουραστική μέρα. Αφηρημένο βλέμμα στο παράθυρο. Μια -σα γνωστή -φιγούρα έξω. Μια γυναίκα ηλικιωμένη. Γριά. Ρυτιδιασμένο πρόσωπο, θολό βλέμμα, παλιόρουχα, τρύπια παπούτσια, ξεθωριασμένο μαντήλι τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι, πλαστική σακούλα στο χέρι. Μια άστεγη.
Η πρώτη του σκέψη : θα μπορούσε να ήταν η γιαγιά μου.

Ένα χαρτόνι , ένας μάυρος μαρκαδόρος.Ένα χαρτόνι με μεγάλα μάυρα γράμματα
"ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΗΤΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΣΑΣ" ..
Ένα δώρο από τον δικηγόρο στην άγνωστη γυναίκα. Ένα δώρο που συγκίνησε και την βοήθησε να μαζέψει αρκετά χρήματα.

Άλλες 200 περίπου ταμπέλες δωρίστηκαν από τον ίδιο δικηγόρο σε άστεγους του Παρισιού :
"ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ" , "ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ", "24 ΩΡΕΣ ΤΟ 24ΩΡΟ ΕΞΩ" ή "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΩ".

Με την ελπίδα ότι έτσι θα ξεθαφτούν τα κατάλοιπα ανθρωπιάς που έχουν χαθεί μέσα στις υποχρεώσεις, και στις καριέρες, και στα μικροπροβληματάκια της καθημερινότητας. Ίσως επιτυχώς. Ίσως όχι.

Η πραγματική αυτή ιστορία παρουσιάζεται μέσα από την ταινία μικρού μήκους "Θα μπορούσε να ήταν η γιαγιά σας."

Καλή σας Ανάσταση!

Ουφ. . . . .

:)

15 ώρες μετά... Από το όνειρο στην σκληρή σκατένια πραγματικότητα. . . Δεν πειράζει, εγώ θα ζω στο όνειρο... !

Love the people!
I am he as you are he as you are me and we are all together. . . :D

Τις καλύτερες ευχές από την Λευκάδα στους ανθρώπους, που σου θυμίζουν ότι η ζωή όσο μάταιη κι αν είναι, σπέρνει. . .

http://www.youtube.com/watch?v=6-457pYItC8

Καλο Μήνα κι απο μένα . . .!

(: ...

Kαλό μήνα . . . !

:) . . .

Εθνική Επέτειος. . .

25η αύριο... άλλη μια φορά ...
και απορώ, πως οι μεγαλύτεροι δεν έχουν βαρεθεί πια κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια...
δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να δείχνω τόσο μεγάλο ενθουσιασμό που αλλάζει η ώρα στα 40 μου. . .
Το πρωί, για δουλιές επισκεύθηκα το κέντρο... Είδα ζωή ακόμα... Είδα φτώχεια, είδα πλούτο, είδα ανθρώπους με κέφι και χωρίς... Ο καθένας μόνος του... Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με έναν συμπαθέστατο άνθρωπο, ιδιοκτήτη ενός απαρχαιωμένου, με την γλυκίτατη έννοια της λέξης, μπουγατσάδικου... Κάπου στη Σόλωνος, πιάσαμε λίγο την κουβέντα περιμένοντας ένα φίλο που είχε πάει για σάντουιτς... Αυτό που μου έκανε εντύπωση από το διάλογο μας, ήταν το κέφι του ανθρώπου αυτού καθώς μου περιέγραφε την δουλειά του... Την αγάπη και το κέφι του που στο χαμόγελο του έδειχνε ότι διατηρεί και τα 47 χρόνια που κάνει την ίδια δουλειά. "Εάν δεν το γούσταρα θα το είχα σταματήσει" μου είπε με χαμόγελο δίνοντας μου στο χέρι το θεσπέσιο κρεμώδες, τυλιχτό με φύλο παρασκεύασμα.

Πόσο κέφι και αγάπη μπορείς να βρεις σε έναν άνθρωπο ε;...
.
.
.

διαβάζοντας στον όλο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο μου ένα βιβλίο του Stephane Hessel με τον ιδιότυπο τίτλο ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ και με την αφορμή της αυριανής, και σημερινής μάλλον γιορτής καθώς το πανηγύρι κρατεί απο σήμερα στα σχολεία μας, αλλα και στους δρόμους της Αθήνας όπως διαπίστωσα το πρωί , θα ήθελα να σας εκθέσω μια ερώτηση και να μαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερο τις γνώμες όσων διαβάζουν και ενδιαφέρονται...

Πώς γίνεται, τόσα χρόνια πρίν έχοντας τίποτα, οι άνθρωποι να πετύχουν τόσα πολλά.... Και σήμερα, έχοντας τα πάντα να μην μπορούν να πετύχουν τίποτα...; κλαίνε και οδύρονται πίσω από κάθε πρόβλημα . . . ;

Έλεος.

Έλεος. Δεν ξέρω τι να γράψω.Ντάξει το ξέραμε... ο παραλογισμός είναι θεμέλιος λίθος της σύστασης της ελληνικής πολιτικής αλλά όχι όταν εν ψυχρώ απειλούνται ανθρώπινες ζωές.

"Κατά δεκάδες εισάγονται σε νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης οι μετανάστες απεργοί πείνας, που διανύουν πλέον την 36η ημέρα απεργίας πείνας. Τις τελευταίες ημέρες ορισμένοι από τους απεργούς έχουν κόψει και το νερό, με αποτέλεσμα να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλον. " ... γράφει η καθημερινή.

Γαμώ την την εξουσία σας μέσα τι σκατά κάνετε? Τι σκατά κάνουμε? Πώς το επιτρέπουμε?

Τι στον πούτσο τις θέλετε τις συσκέψεις και τα συνέδρια και τις επιτροπές και τις συμβιβαστικές λύσεις....?

Οι άνθρωποι μάχονται για την αξιοπρέπειά τους , έχουν φτάσει στο ύστατο σημείο, εχουν δουλέψει , έχουν κοπιάσει , έχουν ταλαιπωρηθεί και ζητούν το αυτονόητο...

. . . νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα όλων των μεταναστών που ζουν και να εργάζονται για χρόνια στην Ελλάδα ...

Και εμείς τι κάνουμε? Περιμένουμε να πεθάνουνε? Οι άνθρωποι ρε πούστη! Γιατί απλά δεν τους δίνουμε ότι ζητάνε? Γιατί...?

Δεν αντέχω ρε παιδιά... Δεν αντέχω... Δεν τους αντέχω... Τσιφλίκια τους είναι ανθρώπινες ζωές... ?

Αδικία . απόγνωση.

Γαμώτο. Γαμώτο. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα? Ας ελπίσουμε. . .

Καλό Μήνα..

Με ένα υπέροχο - αγαπημένο τραγουδάκι μου .. . .

Με τίτλο. . .

Απέναντι στο προηγούμενο άρθρο μου, με τίτλο . . . "Χωρίς τίτλο" . . . και εν όψη των καινούργιων συνθηκών, καταστάσεων και αναγκών της ζωής , αποφάσισα να προσπαθήσω γειώσω τις προηγούμενες απόψεις μου και να φανερώσω την άλλη οπτική πλευρά του θέματος . . .

Με λίγα λόγια στο προηγούμενο αρθράκι υποστήριζα ότι η ζωή μας είναι οι άλλοι και ζούμε αποκλειστικά για να συνυπάρχουμε και να επωφελούμαστε από αυτήν την καρποφόρα συνδιαλλαγή. . Αμ δε.. . Οι άνθρωποι στην ζωή μας άλλοτε υπάρχουν , άλλοτε δεν υπάρχουν , φεύγουν, χάνονται ίσως να ξανάρθουν αλλά ποτέ δεν θα είναι στατικοί και παντοτινοί... Απο πού και εως που εμείς μπορούμε να στηριζόμαστε- αποκλειστικα- σε αυτήν την ρευστή μεταβλητή , τους ανθρώπους γύρω μας... ? Μάλλον από κείνη την στιγμή που δεν έχουμε μάθει να μπορούμε να στηριζόμαστε στους εαυτούς μας . . .

Μα η ουσία είναι να ζούμε για εμάς πρώτα από όλα.... Να νιώθουμε καλά και επαρκείς με τον εαυτό μας. . . Να μπορούμε να αντέξουμε την μοναξιά μας όταν δεν θα υπάρχουν άλλοι τριγύρω μας... Να τα βρούμε με τον εαυτό μας... να αγαπήσουμε το εγώ μας και ύστερα να καταφέρουμε να τα βρούμε και να αγαπήσουμε τους άλλους. . . .

Βέβαια για να τα κατορθώσουμε όλα αυτά φυσικά θέλουμε πρoσωπική εξάσκηση .. αλλά και την βοήθεια των φίλων μας για να το συνειδητοποιήσουμε και να το ενισχύσουμε ... Άρα που καταλήγουμε? Ότι χρειαζόμαστε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους γύρω μας για να ανεξαρτητοποιηθούμε και να ενδυναμώσουμε το εγώ μας? Ώπα ώπα οξύμωρο του κερατά? Τα μπλεξα χειρότερα? Δεν ξέρω τι λέω.... ? Χα μάλλον.... Μου αρέσει όταν μπλέκεται το πράμα γιατί φαντάζει τόσο πολύπλοκο και δύστροπο, τόσο πολύ, που σχεδόν με πείθει ότι η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από απλή...

Ανακεφαλαιώνοντας και συνοψίζοντας -και γαμώ τους επιλόγους μαθαίνουμε στην έκθεση .. ε? - όλα είναι στο μικρούτσικο μυαλουδάκι μας που προσπαθεί να βάλει ταμπέλες σε καταστάσεις και συναισθήματα ... ΟΥΥΥΥΥΥ λέω εγω! ΄Ενα έχω να πω μόνο...

Peace & love . . .

Υ.Γ Άλλα ντάλλα κυρίες και κύριοι... ό,τι να ναι και άλλα παρεμφερή .. Νά μαστε καλά με τους εαυτούς μας και με τους γύρω μας. . .

ΡΑΔΙΟΚΕΦΑΛΟΙ. . .

Listen to your heart......

Καινούριο album των Radiohead. . . The King Of Limbs . . .

Οι περιβόητη εγγλέζικη μπάντα με το περίεργο όνομα και τα απίστευτα κομμάτια κυκλοφορεί σημερα 19/02/2011 και μετα από 4 περίπου χρόνια δουλειάς το νέο και 8o επίσημο δίσκο τους The King Of Limbs. . .Αναμφίβολλα οι τρελοί και παλαβοί αυτοί τύποι θα μας εξεπλίξουν για άλλη μια φορά με τις καταθλιπτικές μελωδίες τους γεμάτες αίσθημα και τους αιώνια αλληγορικούς και παραφορτωμένους νόημα και καταπίεση στίχους. Η πώληση του δίσκου, όπως έγινε και με το προηγούμενο album "In Rainbows" , ξεκίνησε μέσω ίντερνετ... Παρ' όλο που αυτή τη φορά, η δισκογραφική τους απέτρεψε απο το να θέσουν έναντι του αντιτίμου στη σελίδα ένα κουμπί Donate που από δίπλα έγραφε δώστε όσα πιστεύετε ότι αξίζει η μουσική μας, έθεσαν το κόστος των 7 και 11 Ευρώ για κάθε κατέβασμα σε mp3 kai wav(που σημαίνει πλήρης ποιότητα cd) του δίσκου τους. Στα δισκοπωλεία το The King Of Limbs ίσως και με μια δώση ειρωνείας στο όνομα, όπως τους αρέσει να κάνουν με ξένες μπαντες( δες REM Oasis και μάλλον τώρα Kings Of Leon) σε μια έκδοση εφημερίδας όπως λένε με 2 βινύλια, 1 cd , αφήσες και τα συναφή στην τιμή των 33ων Ευρώ!Θα γίνει χαμός...... Ότι και να πούμε είναι λίγο για αυτή την μπάντα...Ελπίζω το νέο αλμπουμ να μπει άξια στη σειρά δίπλα στα άλλα αν και προσώπικά είμαι σίγουρος....

Αυτά για μια μεγάλη μπάντα...Μεγάλη από όλες τις απόψεις, μουσικής, ηθικής και πνεύματος με φώνη σαν κλάμα να σπαράζει στην ψυχή μας. Παραπάνω, μια δόση απο το καινούριο.....

Bolero . . .

Μαγεία .. . .

Τελευταίες εμφανίσεις αυτήν την Παρασκευή και Σάββατο live στο Μετρό ....

*************

οι αγάπες

θάρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου

θα καθήσουν βαθιά λυπημένες.

φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,

θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.

ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο

και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.

"αδελφέ, θα μου πουν, δέντρα φεύγουνε,

μες στη θύελλα, και πια δεν μπορούμε,

δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.

ένα θάνατο πάρε και δώσε.

εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,

συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.

τα χρυσά πούναι τώρα φθινόπωρα,

πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;

πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο

ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;

όταν πίσω και πέρα μακραίνανε,

πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;

οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,

κ' ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,

γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε

το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.

σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,

ένα θάνατο πάρε και δώσε".

θα τελειώσουν. επάνω μου γέρνοντας,

θ'απομείνουν βουβές, μυροφόρες.

ολοένα στην ήσυχη κάμαρα

θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω

τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους

που γέμιζαν φως τη ζωή μου...

*το ποίημα ανήκει στην τελευταία συλλογή του Καρυωτάκη Ελεγεία και Σάτιρες.

***

since I was born I sterted to decay ..
now nothing ever ever goes my way ...

*****

Χωρίς τίτλο . . .

... Kαλημέρα και με τις υγειές σας..... Καιρό έχει να με επισκεθτεί η φίλτατη έμπνευση και απ ότι φαίνεται αν δεν το ζμπρώξεις και λίγο του λόγου σου, δουλειά δεν γίνεται...

... Και εκεί λοπόν που σε διαπερνάει ένα ρίγος χαράς και αισιοδοξίας -ας πούμε- και λες ωραία (!) , να ένας λόγος για να συνεχίσω να χαίρομαι που υπάρχω , να υπάρχω και να χαίρομαι... Αμέσως μετά σου ρχονται με πρωτόγνωρα καταιγιστικούς ρυθμούς , λόγοι να να απαξιώσεις τα πάντα , να σκεφτείς τα χειρότερα , να πάθεις κατάθλιψη , να γίνεις σκατά , να αρχίσεις τα ψυχοφάρμακα και όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά... Τι είναι αυτό το πράμα και γιατί κάποιος να το νιώσει? Ελεεινές καταστάσεις κυρίες και κύριοι, που μάλιστα είναι απόλυτα θεμιτές απο το υπέροχο σύστημα , βολικές , μίζερες, σκοτεινές, που καλλιεργούνται με τα χρόνια μέσα μας και μας φαίνονται φυσικές... Σκατά στα μούτρα τους λέω γω ....

Και συνεχίζω.... Είναι τελικά όλα μάταια ή μήπως υπάρχει κάτι, κάτι που να μας περιμένει και να μας προσφέρει απλόχερα . . . λογω ύπαρξης????? Υπάρχει?

Και ας πάρουμε την χειρότερη θεωρία ... ότι δεν υπάρχει τίποτα και ότι θα μας φάνε ψυχή τε και σώματι τα αγαπητά σκουληκάκια....Και εμείς δεν έχουμε παρά να περνάμε καλά και να γουστάρουμε με τους εαυτούληδες μας.... -που οπωσδήποτε δεν το υποτιμώ γιατί είναι κάτι και αυτό -...

Απλά εμένα δεν με καλύπτει ,δεν μoυ αρκεί , δεν μoυ αρέσει ,δεν το πιστεύω και δεν θέλω να το πιστέψω...! ΟΚ? Γιατί νομίζω ότι η ζωή μας είναι οι άλλοι... Και νομίζω ότι ο καθένας θα πρέπει να σπαταλήσει όση ενεργεια μπορεί για να προσφέρει στο έπακρον .... στους φίλους , συγγενείς, αγαπημένους, μισημένους, αδικημένους ,αβοήθητους ....

Και νομίζω ότι η χαρά που εισπράτεις από κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συγκρίνεται με καμία άλλη αλλά και πολύ περισσότερο είναι σχεδόν ακατόρθωτο να εκτοπισθεί και να εξαφανισθεί μέσα σε λίγα δεύτερα όπως συμβαίνει άλλες φορές....

Μην επαναπαύεστε! Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή...

αυτό είναι μια καλή ερώτηση!

Εντάξει! παραδεχτείτε το! σας έλειψα! απο πέρσι έχω να γράψω άρθρο! δεν έπαψα όμως να είμαι ένα φανατικό αποτσίγαρο!! τώρα που βρήκα λίγο χρόνο συνέλλεξα με πολύ μόχθο απο τον κυβερνοχώρο (εντάξει υπερβάλλω!) μερικά αναπάντητα ερωτήματα που ταλανίζουν το μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου...Σας τα παρουσιάζω!

απο τί υλικό είναι φτιαγμένο το πελεκούδι και καίγεται συνέχεια?
ποιος και πότε ενημέρωσε τον Ταρζάν ότι τον λένε έτσι?
γιατί ο ντόναλτ ντακ όταν βγαίνει από το μπάνιο φοράει πετσέτα ενώ κυκλοφορεί τις υπόλοιπες ώρες χωρίς παντελόνι?
γιατί τα ντουλάπια στα αστυνομικά τμήματα έχουν κλειδαριές?
ποιος ήταν ο αντικειμενικός σκοπός του Αλέξη όταν βρισκόταν πίσω από τις λέξεις?
υπάρχει λογική απάντηση στο ερώτημα 'γύρισες'?
τι σημαίνει κάθομαι όρθιος?
αφού ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο γιατί υπάρχουν ακόμα πίθηκοι?
οι γοργόνες κάνουν απολέπιση?
τα ΑΤΜ γιορτάζουν της Αναλήψεως?
πώς λέγεται ένα αγριογούρουνο όταν είναι ήρεμο?
υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί το παρδαλό κατσίκι έχει μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ από τα υπόλοιπα μονόχρωμα?
το @ σε τι ακριβώς μοιάζει με το παπάκι?
υπάρχει κάποιος ψυχοπαθής που δημιουργεί συστηματικά λάκκους στις φάβες?
πόσο περήφανος για το σώβρακό του είναι ο σούπερμαν ώστε να το φοράει πάνω από το παντελόνι?
γιατί του διαόλου η μάνα δεν δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά?
τι χρησιμεύει η τρύπα στα ντόνατς?
αυτός που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στο 'γκρεμό' και στο 'ρέμα' έφτασε εκεί κολυμπώντας ή σκαρφαλώνοντας?
τι μέσο χρησιμοποιεί ένα βουνό για να πάει στον Μωάμεθ?
αφού λένε πως το κολύμπι κάνει καλό στη σιλουέτα πώς εξηγούν τις φάλαινες?
στην ερώτηση 'θέλετε να γίνετε δωρητής οργάνων' η απάντηση' πάρτε τ' αρχίδια' μου θεωρείται θετική ή αρνητική?
σε τι τεστ επιδεξιότητας υποβάλλεται ο κώλος ώστε να αποκτήσει τελικά δικαίωμα στο μεταξωτό βρακί?
αυτό το διαφανές-περιτίλιγμα- με- τις- φουσκάλες- που- κάνουν- τσούκου -τσούκου- και -κάθονται- όλοι- και- τις- σπάνε σαν -υπνωτισμένοι ξέρει κανένας πώς λέγεται με μία λέξη?
οι γοργόνες κάνουν απολέπιση?
σε ποια ακριβώς περιοχή του ουράνιου θόλου βρίσκεται το σφοντύλι?

Xρόνια μας πολλά!

Φίλε , φίλη, ανυποψίαστε περαστικέ, φανατικό αποτσίγαρο, αγαπημένε συν καπνιστή ή απλά κολλημένε cenicerakia... Σαν σήμερα, 15 Ιανουαρίου του 2010 , μέσα στην απόλυτη βαρεμάρα και εκνευρισμό , αποφάσισα να κάνω κάτι... Έτσι λοιπόν χώρις πολλή σκέψη αποφάσισα να δημιουργήσω ένα blog... Λάθος , όχι ένα blog., το Cenicero....

Αισίως λοιπόν, ένα χρόνο αργότερα , μετράμε 59 αναρτήσεις (59 --> 5+9 = 14--> 1+4 = 5), 3 "επίσημους" συνεργάτες και άλλους 5 "κρυφούς" , αρκετούς αναγνώστες και μπόλικους περαστικούς....

Η αλήθεια είναι ότι είμαι χαρούμενη για το δημιούργημά μου , που βέβαια χωρίς εσάς δεν θα ήταν τίποτα... Οπότε σας ευχαριστώ πολύ, τους συνεργάτες, τους φίλους, τους αναγνώστες και τους ... placebo για την ιδέα του ονόματος...

Κάνω -που λέτε- μια βολτούλα στις αναρτήσεις από πέρσι μέχρι τώρα... Έχει πολύ πλάκα...

Και ακόμη πιο πολύ πλάκα έχει να κάνεις βόλτα στις αναρτήσεις όχι του δικού σου blog... Να "ακούς" τις σκέψεις άλλων ανθρώπων μέσα από τα ιστολόγιά τους.... Ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό να πει... Και σε αυτό μοιάζουμε όλοι...

Οπότε..

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ CENICERO!

. . . Να τα χιλιάσεις , καλές μας εμπνεύσεις και να σε χαιρόμαστε βρε!

Άντε και του χρόνου ... . . !

Υ.Γ. Ναι το ξέρω. . . είχα υποσχεθεί κέρασμα στους συν καπνιστές και τους φίλους , αλλά όταν κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει και με το δίκιο του... και γω ψοφάω με πονόλαιμο και πυρετο στο κρεβάτι.... Οπότε.. τα φιλιά μου...

peace.love.hope.

Kαι μένεις σαν μαλάκας . . .

Και μένεις σα μαλάκας, σαν αποχαυνωμένος αυνάνας και χαζεύεις τις ζωές των άλλων... Και ξέρεις ότι προσπάθησες να έχεις μια ζωή πιο αληθινή...Και ξέρεις ότι το θες πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο... Και είναι γύρω σου μαζεμένοι όλοι οι σχετικοί και άσχετοι πρόθυμοι να επιρρίψουν ευθύνες, να αποφανθούν με σχεδόν υστερική σιγουριά για τη ζωή σου, ακόμα και αν οι ίδιοι είναι βουτηγμένοι στο ψέμα και την ενοχή, στο περίπου και το βόλεμα...

Και συ τους έχεις σιχαθεί όλους αυτούς...Δεν έχεις τίποτα να πεις...ξαφνικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης στη ζωή σου...Και προσπαθείς να βρεις τι στο διάολο άλλαξε...Και γελάς συγκαταβατικά, αποδεχόμενος στωικά τη νέα πραγματικότητα, ενώ στην ουσία θέλεις να κλάψεις για την κατάντια σου, για την μικρότητά σου, για την ανικανότητά σου να σταθείς στα πόδια σου και να διεκδικήσεις αυτό που στ’ αλήθεια θέλεις...Σωπαίνεις και μέρα με τη μέρα συνηθίζεις τον καινούριο σου ρόλο...

Και σου λένε να μη θυμάσαι,να μην σκέφτεσαι,να τα κάνεις όλα από την αρχή...Πώς γίνεται να αλλάξεις σελίδα όταν δεν πρόλαβες να γράψεις ούτε το πρώτο γράμμα? Και προσπαθείς να ερμηνεύσεις τ’ ανερμήνευτα μήπως και ηρεμήσεις την ψυχή σου...Το μόνο όμως που καταφέρνεις είναι να εγκλωβίζεσαι στο χρόνο...
Δεν υπάρχουν απαντήσεις ,μόνο εικασίες...

Πλέον προσπαθώ να σταματήσω ν’ ακούω...Να βάλω τους δικούς μου όρους...Να ζήσω την αλήθεια που θα επιλέξω...

Y.Γ Όχι , και βέβαια δεν πρόκειται για δική μου έμπνευση.. Αλλά θα μπορούσε.. Τέλος πάντως ευχαριστώ την αδερφή μου για την παραχώρηση ενός εκ των πολλών και εξαιρετικών δημιουργημάτων της και φυσικά για την άδεια δημοσιοποίησής του...

Τα ίδια.......

-Γειά...

-Τί πάλι εσύ;

-Ναι ρε, πάλι εγώ τι σαν τι διαφήμηση θα το κάνουμε;;; Και αν θες να ξέρεις ούτε εγώ χαίρομαι που σε άκουσα...

-Καλοσύνες...Τί τρέχει πάλι; Δεν φχαριστιέσαι το άνθος της εφηβείας σου; Τί με ενοχλείς;

-Ποιό άνθος ρε συ...Ποιά εφηβεία μας γαμάνε και συ κοιμάσαι...Δεν βλέπω εφηβεία εγώ...Μόνο μαύρο και άγχος...Πολύ άγχος τελευταία...

-Γιατί έτσι ρε συ τι σου χω πει; Τί κάνουμε στα δύσκολα; Κόλυμπαμε Κόλυμπάμε....!

-Πού να κολυμπήσω ρε συ;;;
Μέσα στη μαυρίλα!

-Πρόσεχε μόνο μην χτυπίσεις πάνω σε κανένα κρουαζιερόπλοιο και σε ψάχνουμε σαν την Αννούλα... Αλλά φτάνουν οι πλάκες...Τί έγινε ρε συ; Τί σου συνέβει πάλι;

-Η ερώτηση είναι τί δεν συμβαίνει ακόμα!Καλά ότι μασάω τη ζωή μου σαν ξεραμένη σταφίδα το 'χω συνηθίσει...Και το χειρότερο είναι ότι δεν νομίζω αυτό να αλλάξει ποτέ...Ίσως είναι έτσι τελικά ο άνθρωπος και δει ο σύγχρονος ηλίθιος, σαν και μένα...Αλλά το χώνεψα...Ούτος η άλλως υπάρχουν και πιό άμεσα θέματα...

-Για λέγε να σε ακούσω σε κάτι καινούριο...Πιάσε το απο ντο...
Κόψε ρε... Το θέμα πάντως είναι το μέλλον...Αυτό το τεράστιο κιβώτιο που σου ανοίγουν μπροστά σου. Τόσο μεγάλο και τόσο άδειο...Και σου λένε πως είναι δικό σου!Γέμισε το όπως θέλεις...!Πόσο κομπλάρεις Θεέ μου.Τί ξέρεις εσύ που ούτε την πιζάμα σου δεν μπορείς να διπλώσεις και θα πακετάρεις ένα ολόκληρο και άδειο κουτί για τη ζωή σου...

Αλλά κάπου εδώ αρχίζει το δράμα...Γιατί σιγά μην σε αφήσουν να το φτιάξεις μόνο σου...Ποιό μαλακισμένο σαν και μένα δεν έχει πάντα τη μάνα του απο πίσω να του πλένει, να του σιδερώνει και να του τα ' χει όλα έτοιμα...Έτοιμα ώστε να γίνεται πιο άχρηστος και άπο τούβλο!Οχι το τουβλο χτίζει, από ένα κομμάτι πατημένα σκατα στο δρόμο!

-Θα σου πω εγώ...Κανένα...

-Εμ και εσύ παθών...Όχι που θα γλίτωνες...Το κακό είναι πως αυτή η μάνα και δεν λέω πατέρας γιατί δυστυχώς δεν μένω με τον πατέρα μου πολλά χρόνια τώρα...Να κρατάει το αντίβαρο και να μην σαβουρίαζομαι το σακί κάτω... είναι και κολλημένη! Πού να πάς μουσική σχολή βρε άμοιρε; Θα ΨΟΦΗΣΕΙΣ στην ψάθα! Πήγαινε ιατρική...! Να κάνεις καριέρα να βγάζεις λεφτά...! Μα ρε μάνα δεν γουστάρω αυτό για τη ζωή μου!!! Και στα να μου αν θα ΨΟΦΗΣΩ στην ψάθα! Θέλω να παίζω μουσική! Μουσική! ΜΟΥΣΙΚΗ!...

Στα να μου τι σου αρέσει εσένα! Αλλά δεν το λες ρε μάνα αυτό το τελευταίο το κρατάς μέσα σου... Αντ' αυτού, μου ξανακοτσάρεις τα υπόλοιπα τα ίδια σε ταχτά χρονικά διαστήματα για... να μην ξεχνιέμαι... Να μην πιστεύω και γώ στο όνειρο μου ποτέ...Επανάληψη μητήρ μαθήσεως. Το 'χω εμπεδώσει καλά αυτο... Και δεν ξέρω πιά τί να κάνω... Με κάθε ευκαιρία με λούζει ψυχρό το άγχος με καίει μου τρώει τα σωθηκά...Προχθές κάποιος μου βρήκε μια άσπρη τρίχα στο μαλλί...Τί άλλο;;;; και είμαι ακόμα 16...

-Ηρέμησε, ηρέμησε ρε μάστορι...Δεν φταίει η μάνα... Δεν φταίς εσύ... Την ευτυχία σου θέλει ρε συ...Τίποτα άλλο... Άλλα δυστυχώς την έχουν κάνει να το πιστέψει... “Ευτυχία = Χρήμα”
και μόνο την ευτυχία σου θέλει...

-Μα ρε συ και εγώ πρέπει να πληρώνω που είναι στουρνάρι και δεν μπορεί να ανοίξει τα μάτια και το μυαλό της...;;;;!

-Η επανάληψη μητήρ μαθήσεως εσύ δεν το πες;

-Εγώ τό πα...Θα πεθάνω ρε συ...Δώσε μου λίγη παρηγοριά...

-Δεν έχω να σου δώσω...

-Πώς να ζήσω άλλο μέσα σε αυτό το μαύρο;;;Πώς;;;;!

-Μην το κοιτάς... Βλέπε τα αστέρια... Βλέπε ότι έχει μείνει...Και κάνε υπομονή...υπομονή...αλλά μην κλείνεις τα μάτια...

-Υπομονή.......

Στη σιωπή...Αρκεί το σκοτάδι

Αποφθέγματα . . . .

" Επειδή ό,τι συμβαίνει ποτέ ξανά δεν θα συμβεί κι επειδή ό,τι έχει συμβεί ατέλευτα συμβαίνει πάλι, είμαστε όπως ήμασταν , τα πάντα μέσα μας έχουν αλλάξει.... "

" Μισούμε την επιστροφή στον εαυτό μας όπως θα μισούσαμε ένα κουρελιασμένο ή λεκιασμένο κοστούμι αν ήμασταν αναγκασμένοι να το φορέσουμε ...."

" Το μόνο που έχεις είναι αυτό που δίνεις ...."

" Αυτό που πάντα θα μπορούσαμε να γίνουμε κλαίει μέσα μας απαρηγόρητο..."

" Υπάρχουν δύο τρόποι να ζει κανείς. Ο ένας είναι σαν να μην γίνεται κανένα θαύμα γύρω σου. Ο άλλος σαν να είναι όλα θαύματα.... "

" Η ευτυχία είναι μυστήριο σαν την θρησκεία. Δεν πρέπει ποτέ να επεξηγείται .... "

" Από το χτες μάθαινε ... Από το σήμερα βίωνε ... Από το αύριο ήλπιζε ... "

" Η ευτυχία είναι ένα ρούχο που το παραγγείλαμε στα πρώτα μας χρόνια. Παχαίνουμε όμως και δεν μας πηγαίνει πια..."

" Τον άθρωπο τον κρίνουμε όχι μόνο από τον τρόπο που μιλάει αλλά και από τον τρόπο που σωπαίνει..."

" Μερικοί είναι τόσο τρελοί ώστε κάνουν βουτιά στο βούρκο. Και άλλοι είναι τόσο αναίσθητοι ώστε να τους κοιτούν ασυγκίνητοι...."

" Όταν απλώνεις τα χέρια σου να πιάσεις τ άστρα μπορεί βέβαια να μη τα φτάσεις μα είναι σίγουρο ότι δεν θα καταλήξεις με μια χούφτα λάσπη..."

" Γενναιοδωρία είναι να δίνεις περισσότερα από αυτά που μπορείς... Υπερηφάνεια είναι να παίρνεις λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι..."

" 'Οταν οι ελέφαντες παλεύουν , εκείνο που υποφέρει έιναι το γρασίσι... "

" Ο άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος όταν προσποιείται παρά όταν εκδηλώνεται ..."

" Κανένας δεν είναι τόσο μικρός όσο αυτός που θέλει να φαίνεται μέγας .... "

" Σε μία περίπτωση ο άνθρωπος είναι ευτυχής όταν έρχεται δεύτερος. Όταν πρώτος έρχεται το παιδί του...."

" Το να κατακτήσεις την ευτυχία είναι κατόρθωμα. Το να την διατηρήσεις είναι κατάκτηση. Το να την απολαύσεις είναι θρίαμβος.... "

" Η φιλία είναι ένας δεσμός , που η ελπίδα τον ομορφαίνει, η ευτυχία τον διατηρεί , η δυστυχία τον δυναμώνει...."

"Αυτές οι βαθιές ρυτίδες σου, οι βαθειές γραμμές στις άκρες των ματιών σου, φαντάζουν σαν πεντάγραμμο που πάνω του γράψαμε τα ωραιότερα τραγούδια της ζωής μας.... "

" Είναι καλύτερα να χαρίζεις παρά να δανείζεις ... και στοιχίζει περίπου τα ίδια... "

" Η αλήθεια είναι κουτσή και άσχημη . Έρχεται αργά.. Και είναι αποκρουστική στους ενόχους. Έρχεται όμως...... "

" Ο ρεαλισμός παρέχει έδαφος. ο ρομαντισμός ονειροπολήσεις...."

" Είναι προτιμότερο ένα κακό που ήρθε , παρά ένα κακό που το περιμένεις. Και είναι προτιμότερη η ευτυχία που περιμένεις παρά η ευτυχία που ήρθε....."

" Το βάρος που φέρνει κανείς γίνεται ελεφρότερο με αισιοδοξία....."

" Σ αυτούς , που δεν μπορούν να υψωθούν ούτε μια σπιθαμή από τη γη , όσο πιο ψηλά πετάμε , τόσο πιο μικροί τους φαινόμαστε.... . "

" Οι αρετές είναι όπλα... Επιβάλλονται και επικρατούν.... "

" Μια από τις μεγαλύτερες συνταγές επιτυχίας είναι να μετατρέπεις τις δυσκολίες σε ευκαιρίες .... "

Πραγματική , Αιώνια Ζάλη. . .

Γιατί μήνες πέρασαν...
Αλλά εγώ ακόμα δεν ξέρω που να πατήσω και πού να βρεθώ...

Ακόμα και στη γη μου που τόσα χρόνια πατάω δεν μπορώ να σταθώ όρθιος...
ΠΕΦΤΩ!Πάντα πέφτω...και δεν είναι κανένας να με πιάσει στον πάτo, στο φαράγκι...

Μα δεν θα πεθάνω....
Εκεί θα μείνω σακατεμένος...Σε μια καλύβα θα χωθώ και εκεί, κάτω, χαμηλά θα ζήσω...

Γιατί δεν θα μπορώ να ξαναανέβω...
Με αφήσαν στον αέρα αλλά δεν μου 'μάθαν πώς να πετάω...Δεν τους ένοιαξε ποτέ...

Δεν τους ένοιαξε οτι θα πέσω...
Και αγάπησα τον φόβο αυτό να πέσω...Μα τώρα που στη λάσπη έχω κολλήσει και καμιά φωνή δεν με γλιτώνει...

Ποιόν φόβο ρε Γιάννη να αγαπήσω πάλι...;Τί έχω να φοβάμαι μετά;Τα μάτια μου απο
λάσπη καλύπτονται.Βλέπω; Δεν βλέπω ψηλά πια...Ο φόβος δεν με νίκησε...

...έπεσα...